Zonder enige voorkennis zou de luisteraar goedkeurend kunnen constateren dat Q Lazzarus op authentiek aandoende wijze meelift op de bescheiden 80-s revival die gaande is. Zowel titelnummer Goodbye Horses, waarmee het album opent als het nummer dat volgt, Heaven, heeft een waarachtig 80’s gevoel. Ook de 90’s worden later op het album op geloofwaardige wijze geportretteerd met nummers als My Mistake en Bang Bang. 

Laten we dus maar gauw een misverstand uit de wereld helpen: dit is geen eerbetoon aan twee vervlogen decennia, dit ís muziek uit die jaren. Het hele album is een eerbetoon aan een vroeg gestorven artiest, die na wisselend succes haar muzikale carrière aan de wilgen hing. Diane Luckey, ook bekend als Q Lazzarus, was een mysterieuze singer-songwriter die op 61-jarige leeftijd betrekkelijk roemloos overleed. Betrekkelijk? Ja, want Goodbye Horses, die in twee versies op dit album voorkomt, bezorgde haar een cult-status. Het is de enige single die officieel is uitgebracht op een fysieke geluidsdrager terwijl ze leefde en de track komt voor in meerdere speelfilms en series.  

Dat Q Lazzarus wel degelijk meer interessante en ronduit aanstekelijke nummers op haar naam heeft staan blijkt uit dit album, een eerbetoon van het label Sacred Bones Records aan een vrouw die hard werkte om door te breken als artiest. Zo’n tien jaar besteedde ze met het spelen in verschillende samenstellingen van Q Lazzarus. Tien jaar, waarin ze ook andere muziekstijlen uitprobeerde, al blijkt uit Goodbye Horses: The Many Lives of Q Lazzarus, dat deze toch goed bij elkaar passen. Dankzij haar enigszins androgyne stem denk je dan weer een man, dan weer een vrouw te horen zingen. Ook andermans werk wist zij goed te vertolken, het haar eigen te maken. Luister maar naar Heaven, dat het origineel van Talking Heads wat mij betreft met gemak naar de kroon steekt.  

Het leuke aan dit album is dat het niet per se allemaal heel origineel klinkt, wat logisch is, aangezien er een cover op staat en twee versies van een (heerlijk) nummer dat doordat het in prominente films zat wellicht toch ergens in ons geheugen een plekje heeft veroverd, maar dat dit juist de kracht is van dit album. Het maakt namelijk niet uit welk nummer je aanklikt, elk nummer weet je te raken, ook als het in eerste instantie over te top klinkt, zoals het grootse Don’t Let Go, waarmee Q Lazzarus laat horen dat het mogelijk is om ingetogen toch stevig uit te pakken.  

Het geeft te denken hoeveel geweldige onontdekte muziek door geweldige, nog niet doorgebroken artiesten of bands die wellicht nooit zullen doorbreken, wordt gemaakt. Het geeft ook het belang aan van onafhankelijke platenlabels die open staan voor dit soort bands en hun muziek. Chapeau, Sacred Bones Records, dat jullie dit uitbrengen. En iedereen die wel eens twijfelt om naar een concertje te gaan, omdat hij de band niet kent, zou ik willen adviseren: doen, gaan! Je weet nooit of er een Q Lazzarus tussen zit, en laten we eerlijk wezen: die wil je toch liever in levenden lijve horen dan postuum? Wat niet wegneemt dat het genieten is, hoor, dit album.  

Goodbye Horses: The Many Lives of Q Lazzarus is verplichte luisterkost voor iedereen die is opgegroeid met muziek in de jaren 80 en 90 en voor iedereen die muziek uit die periode een warm hart toedraagt.