Drie vriendinnen die in de kelder thuis in New York liedjes schrijven. Zo is Horsegirl begonnen. Hun door alternatieve gitaarmuziek en noise geïnspitreerde debuutalbum Versions of Modern Performance kreeg giga veel aandacht en zo tourde het piepjonge drietal al snel de wereld over. Je ziet ze nog staan, in de zomer van 2022, drie figuren van bescheiden omvang, opgeslokt door het gigantische podium van Metropolis in Rotterdam. Dan nog live leuk om te horen, maar zonder een enorme impact te hebben. Na de set werden een beetje verlegen en besmuikt de leden van Tramhaus begroet om snel het kleine busje in te pakken en enkel begeleid door een tourmanager weer op weg te gaan naar een volgende bestemming.

Intussen zijn Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece in alle opzichten gegroeid. De weerslag daarvan hoor je op het imponerende tweede album Phonetics On and On. De drie hebben de liedjes voor dit album in de studio geschreven. In januari 2024, in Chicago. Het is daar dan zo koud dat je liever niet naar buiten gaat. Onder toezicht van Cate Le Bon is er met veel speelplezier volop geëxperimenteerd. Le Bon stimuleerde ze een nieuwe sound en stijl te zoeken en met allerlei materialen en instrumenten muziek te maken. Je hoort in de liedjes dus naast het traditionele instrumentarium voor een rock-trio violen, synths en zelfs gamelan.

Maar de kern van de sound wordt gevormd door gitaar, bas en drums, en de meerstemmige zang van de drie. En waar het kon, is weggelaten wat niet strikt noodzakelijk is. Dat maakt dit album enorm sterk. Alles wat je hoort telt en draagt bij aan de charmante, perfecte popliedjes. De sfeer is ontspannen. Geen gooi en smijtwerk. De noise is verdwenen. Rammelende slaggitaren zijn er voor in de plaats gekomen. Zo kruipt Horsegirl in de richting van bijvoorbeeld Lewsberg of Cola, maar vat in die sound hun werkelijk betoverend mooie liedjes.

Alle elf tracks zijn raak. Rock City is een heerlijk rammelende door slaggitaarpartijnen gedomineerde track die aan het einde plots in tempo mag versnellen. Julie is juist weer een prachtig liedje gebouwd op synth-tapijtjes, minimale percussie en een simpele gitaarlijn die de melodie trouw volgt. Dat is precies voldoende om de zanglijn van context te voorzien en het liedje uit te laten groeien tot meer dan de som van die spaarzame delen.

Switch Over is nog wel de meest opwindende track, omwille van het voortrollende dansbare tempo. Het lijkt wel krautrock, zo wordt een thema simpelweg als maar herhaald. En het is ten voeten uit New Yorks, is schatplichtig aan Velvet Underground. Maar met een geweldige melodie in de zang is het een liedje dat je gaat laten dansen in je keuken. Verslavend, voer voor de repeatknop.

In Twos is juist weer langzaam, als een droompopliedje. Lieflijk, introspectief. Te mooi om waar te zijn. 2468 is speels en vrolijk, wat alleen maar wordt benadrukt door de nuchtere manier van zingen van Cheng, Lowenstein en Reece. Onweerstaanbaar.

Clichématig moet je concluderen van Horsegirl de belofte die het trio in 2022 leek te zijn, meer dan waarmaakt. Nee, sterker nog, onder de begeleiding van Cate Le Bon die de drie stimuleerde speels zichzelf te zijn, heeft Horsegirl met Phonetics On and On een plaat van uitzonderlijke charme en kwaliteit gemaakt, een om te koesteren en tot in lengte van jaren zo af en toe weer eens op te zetten.