Ter verhoging van de festivalvreugde hadden we bedacht dat we met Left of the Dial graag bands in een bus zouden willen laten spelen. Voornamelijk omdat het zo mooi allitereert.

Dat had ons ooit al bij Bands on a Boat gebracht, dus dit was een vrij logische volgende stap.

Alleen bleek het best ingewikkeld. Een boot was destijds zo geregeld, maar het duurde even voor onze producent een busmaatschappij had gevonden die het zag zitten om rondjes door Rotterdam te rijden terwijl er een band aan boord staat te spelen.

Maar de aanhouder wint en na eindeloos bellen, konden de producent en ik vorige week komen kijken op een parkeerterrein in Breda om een bus uit te zoeken.

Drie mannen stonden ons op te wachten tussen een stuk of twintig bussen. In de bus die ze het meest geschikt vonden voor onze plannen, knipperden vrolijke discolampen.

De mannen gingen ons voor en lieten het geluidssysteem zien. Ik was meteen afgeleid omdat er ook een bar in de bus zat. Onze producent is een stuk professioneler en ondervroeg de mannen over vergunningen, stroom en kanalen waarop kon worden ingeprikt.

Na een paar minuten hoorde ik hem zeggen dat het wel kon werken en toen durfde ik echt enthousiast te gaan worden. Oké, er was niet veel ruimte en hoe muzikanten zich met instrumenten staande moeten houden in een rijdende bus, was nog niet helemaal duidelijk, maar als onze producent zegt dat het wel kan werken, heb ik er alle vertrouwen in.

We stapten uit de bus en vroegen voor de zekerheid nog een keer of ze het echt oké vonden dat we een band in hun bus zouden laten spelen.

‘Ach, wij zijn wel wat gewend hoor,’ zei een van de mannen. Ik vroeg wat ze zoal hadden meegemaakt en de jongste van het stel begon te glunderen. Ik had al zo’n vermoeden welke kant het op zou gaan en inderdaad, hij vertelde stotterend van opwinding dat ze weleens een stripper in de bus hadden gehad.

De oudste leek dat wat ongemakkelijk te vinden en kapte het verhaal af: ‘Nou, het gekste dat ik ooit heb meegemaakt… ja, nou ja, het was niet echt gek, maar meer bijzonder. Dat was een overlijding.’

We keken hem niet begrijpend aan.

‘Niet in de bus hoor,’ verduidelijkte hij, ‘maar er was een overlijding en die persoon wilde naar zijn laatste rustplaats worden vervoerd in een van onze bussen. Dat was wel apart.’

We knikten.

‘We hebben dus wel zo’n beetje alles al meegemaakt, maar een band die speelt in de bus, dat is nog nooit gebeurd.’

Nou, daar gaat in oktober dus verandering in komen. Tenzij er een overlijding tussenkomt natuurlijk.

Minke Weeda