In juni viert het Rotterdamse Stardumb Records met een festival in Rotown z’n 25-jarig bestaan. Al ongeveer net zo lang ben ik fan van het label. Niet alleen vanwege de platen die ze uitbrengen, maar ik heb vooral altijd veel bewondering gehad voor hun specifieke manier van communiceren. Ik ken weinig platenlabels die zo liefdevol over hun releases praten en ik ben ervan overtuigd dat het een belangrijke reden is waarom de mensen die op hun evenementen afkomen altijd zo hartelijk met elkaar omgaan. 

Jaren geleden organiseerde Stardumb ook een festival. Toen in het bij de Willemsbrug gelegen Waterfront. Laat op de avond stond ik buiten even af te koelen en er kwam een jongetje met bolle wangen naast me staan. Wie er als eerste wat zei, weet ik niet meer, maar we raakten in gesprek. Dat viel nog niet mee, want hij sprak Engels met een zwaar accent. 

Hij vertelde dat hij uit een klein Schots dorpje kwam, van punkrock hield en homo was. Die combinatie had niet voor de meest gelukkige jeugd gezorgd. Dat hij nu in Rotterdam was en daar tussen allemaal vriendelijke mensen zijn favoriete bands kon zien, maakte een hoop goed. Sterker nog, hij voelde zich voor het eerst echt op z’n plek. 

Er miste alleen nog één ding. 

Hij hield niet alleen van punkrock, hij was ook helemaal gek van Jackie Chan en had al zijn films gezien. Een van die films was gedeeltelijk opgenomen in Rotterdam en hij had ’s middags uren door de stad gelopen om alle gebruikte locaties  te zoeken. De meeste had hij gevonden, alleen kon hij nergens het hoge gebouw met het schuine dak vinden waar Chan van afglijdt. Dat was zijn lievelingsscène en hij wilde niks liever dan dat gebouw ook nog zien. 

Soms zijn avonden ineens zo goed als perfect. 

Ik pakte hem bij zijn schouders en draaide hem om. Ik wees triomfantelijk naar boven en het jongetje tuurde naar het hoge gebouw. 

‘Nooooooo,’ brulde hij door het dolle.  

Hij leek bijna niet te kunnen geloven dat hij heel de avond zonder het door te hebben op een paar meter afstand van die belangrijke plek was geweest. 

We hebben elkaar lachend omarmd, hij dolgelukkig dat zijn weekend nu compleet was en ik blij dat ik daar een beetje aan had kunnen bijdragen. 

Bijna huppelend ging de zaal weer in en ik heb hem de rest van de nacht niet meer gezien. 

Stardumb heeft voor heel veel mooie avonden gezorgd, dus ik kijk nu al uit naar juni. En hoewel de kans klein is dat ik het Schotse jongetje na al die jaren zou herkennen, hoop ik dat hij er ook weer bij is.

Minke Weeda