In 2007 scoorde de Antwerpse band Fixkes een grote hit met Kvraaghetaan. Mooi nummer vond ik dat. Nee, mooi nummer vind ik dat. Toch is het lang geleden dat ik het luisterde. Fixkes? Oeh… ja, die ken ik nog wel. Treden die nog op? Jazeker! Toch zou de band in Nederland door de meeste muziekliefhebbers weleens vergeten kunnen zijn. Tja, dat krijg je wellicht wanneer je in twintig jaar tijd (de band werd in 2005 opgericht) slechts vier albums maakt. Maar daar zou wel eens verandering in kunnen komen met zijn vijfde album, dat wederom bij het Nederlandse label Excelsior Recordings verschijnt. 

Danny en Danny is namelijk te leuk om links te laten liggen. Danny en Danny is een coveralbum met zulke – voor Nederlanders – obscure covers dat het wel nieuwe nummers lijken. Ze zijn hoe dan ook op geheel eigen wijze uitgevoerd en alleen dat al maakt het zo authentiek. En Fixkes, dat is gewoon nog steeds een hele leuke band, die de liedjes respectvol een nieuwe smoel geeft. Inmiddels verschenen er vijf nummers als single. Twee gingen volledig aan mij voorbij, maar bij Klungel van de Jungle voelde ik nattigheid. Toen had ik kunnen vermoeden dat er een coveralbum aankwam, want ik ken dat van Meindert Talma, maar het werd gevolgd door Danny en dat was voor mij volslagen nieuw. Het blijkt van de Kenji Minogue, een Belgische electrotrash-popgroep die bij onze Zuiderburen bekendheid geniet met zijn trashy mix van elektropop met absurde West-Vlaamse songteksten. Pas toen de laatst single verscheen, een klassieker van Gorki, Veronica, dacht ik: weer een cover? 

Jazeker, het betreft namelijk een 100% coveralbum! Blijkbaar ontstond het idee nadat de band een jaar toerde met een verzoekjesshow door België. Het resultaat is een bijzonder eclectisch album met liedjes van toen en liedjes van nu. Dat ik er zo weinig ken, heeft er natuurlijk ook mee te maken dat ik geen Belg ben, maar ik ben daarom des te blij dat dit album er is. Fixkes blijkt een goede gids naar toffe nummers en dito bands.  

Nattigheid is van oorsprong een new wave nummer van een band met de prachtige naam De Nooit Moede en die blijken nog meer moois op hun kerfstok te hebben – Onbehagen – maar daar gaat het nu niet om. Het gaat om Fixkes, die oude liedjes een nieuw leven gunt. Doosje van Annie MG Schmidt, werd in 1963 door Donald Jones ook niet geheel accentloos gezongen. Fixkes voegt daar nu een ander accent aan toe, terwijl het jazzy arrangement is bewaard gebleven. Hoe anders klinkt Jennifer Jennings in de uitvoering van Louis Neefs, in 1969 als songfestivalinzending, en die van Fixkes! Beide uitvoeringen zijn voor mij nieuw en beide vonden een plekje in een playlist. Ook Banaan van Jebroer kreeg een facelift. 

Bij nader inzien had ik Publiciteitsjaren kunnen kennen van de lp Urbanus Plezantste Liedjes, die mijn ouders ooit hebben aangeschaft als kerstcadeautje voor mijn broer, maar zoals Fixkes dat nummer heeft verbouwd, duurde het een aantal luisterbeurten voor het kwartje viel. Deze versie is een mix van country-punk, en rock ‘n roll en ik kan me ineens levendig voorstellen hoe die zou klinken op een dorpsfeest in de Achterhoek, in weer een ander dialect, gezongen door Bökkers, of door Bennie Jolink. Ik geloof dat dat ook zou werken, net als het voor Fixkes heel goed werkt. Want, Danny en Danny, da’s dus een feest voor de oren en het gemoed. En Danny? Da’s een nummer van Gesman (B), een vrolijk rustpuntje en een prachtige ballad, in prachtig Vlaams net als afsluiter Mor Allee, trouwens van een band zo obscuur, dat ik de naam met slechts heel veel moeite heb kunnen vinden. Fait d’ Anvers, mor allee, doet er uw voordeel mee. 

Met Danny en Danny heeft Fixkes zichzelf wat mij betreft opnieuw op de kaart gezet. Zouden zij elk jaar tot in lengten van dagen een dergelijk coveralbum uitbrengen, ik zou er reikhalzend naar uitkijken.