Boem! In amper een half uurtje walsen Phoebe Lunny en Lilly Macieira genadeloos over je heen. Who Let The Dogs Out is een album waar je je vingers lelijk aan kunt branden. Een Cobra12 aan je voordeur. Een feestje dat kwaadaardig uit de rails loopt nadat iedereen te veel van een zoetig drankje heeft gedronken. Moet je een album afsluiten met een lief en gevoelig liedje? Haha! Lambrini Girls hebben overal lak aan en doen waar zij zin in hebben. En als dat dan tot gevolg heeft dat je ergens in dat half uurtje naar adem snakt en je hoofd een beetje zeer gaat doen, dan is dat dus jouw probleem, en heel zeker niet het hunne.

We zagen ze al op Left of the Dial hun publiek onder handen nemen. Het duo denkt daaraan met liefde terug, al heeft Macieira er niet enkel goede herinneringen aan, zoals je over een poosje kunt lezen in een interview op MuziScene als het duo – versterkt met een maatje op drums – naar Nederland komt voor een paar shows om Who Let The Dogs Out te promoten. Op hun debuutalbum razen de twee voort en nemen alles op de korrel wat er mis is in de wereld. Een goed gekozen moment om hun type van razernij uit te brengen op een plak vinyl of anderzijds. In die zin is de plaat heerlijk om op te zetten als het jou ook even te veel wordt. Inauguratie anyone?

Mannen zijn gewaarschuwd: jullie ego gaat op het hakblok. In Big Dick Energy, een nummer dat we al langer van ze kennen en wegens vunzigheid natuurlijk de schijnwerpers krijgt – ‘not that big‘. Cuntology is nog zo’n liedje waarin Phoebe Lunny geen blad voor de mond neemt, dit keer niet gebouwd op razend gitaarpartijen maar een zeurende toetsenpartij die rechtstreeks je brein in gaat. Wel een energieke track die borg staat voor deinende massa’s op de indie-dansvloer. Heerlijk toch!? Daarmee sluit het album af, en keert even een weldadige rust in je huiskamer terug. En is er ruimte om je je af te vragen waar Lunny de energie vandaan haalt om een half uur zo tekeer te gaan, en ook nog eens op een indrukwekkend verbaal tempo . Eerlijk gevoelde woede en frustratie misschien?

Riot Grrrl meets Gilla Band meets Buzzcocks meets Feverdream. ‘Wij zijn een politieke band’, vertellen de twee zonder terughoudendheid aan wie het maar horen wil. En dat zijn ze. De dagen van Britse vuurspuwende geëngageerde muziek met een stevige dosis opstandige punk lijken op de weg terug. Dat werd tijd. En in Brighton nemen ze het vaandel met verve op. In de hoop op een ommekeer, in de hoop op een betere wereld.