Laat op de avond zat ik met een vriend te praten. We draaiden om en om een liedje. Soms ging zo’n liedje verloren in het gesprek, soms was het liedje een aanleiding om iets te vertellen.

Hij had jaren geleden een redelijk ingewikkelde carrièreswitch gemaakt die wonderbaarlijk goed had uitgepakt. Hij legde uit dat hij eerst had getwijfeld of hij wel geschikt zou zijn voor het werk dat hij graag wilde doen, maar dat hij toen aan een nummer van The Police moest denken. 

Hij zette het nummer op en luisterde aandachtig. Ik heb dat nummer minimaal honderd keer gehoord, maar ik luisterde net zo aandachtig mee. Tijdens het instrumentale stukje stak hij zijn vinger op en vlak voor het refrein weer begon riep hij: ‘dit!’

Ik keek hem niet begrijpend aan. 

‘Hoorde je het niet?’

Ik schudde mijn hoofd. 

‘De drummer sloeg mis,’ zei hij triomfantelijk. Net één slag te veel. Hebben ze er gewoon in laten zitten. 

We zetten het nummer nog een keer op. En nog een keer. En nog een keer. 

De vijfde keer dacht ik de misslag te horen, maar helemaal zeker was ik er niet van. En ik snapte al helemaal niet wat het er toedeed. 

Hij legde uit dat hij het als een teken had gezien dat het helemaal niet erg is om een fout te maken. Dat de meeste mensen het niet eens opvalt als je een fout maakt als het grotere geheel maar klopt. Succes hebben is wat anders dan perfect zijn namelijk. 

Misschien is dat voor een hoop mensen redelijk voor de hand liggend, maar soms heb je een liedje nodig om het duidelijk te krijgen. 

Hoe dan ook, ik vond het een prima uitgangspunt om het nieuwe jaar mee te beginnen.

Minke Weeda

Stewart Copeland, Agora Ballroom, Atlanta, Georgia in 1979. Foto: Acroterion