Recentelijk hebben we een programmeur uit Londen leren kennen die er een interessante werkwijze op na houdt. Als hij een band ontdekt die hij leuk vindt, laat hij die gewoon net zo vaak in zijn zaal spelen tot de rest van de wereld ook door krijgt dat het een geweldige band is. 

Ik heb er programmering bekeken en inderdaad, sommige bands staan wel vijftien keer per jaar in die zaal. 

Er zijn allerlei redenen te bedenken waarom dat in Londen beter werkt dan in Rotterdam en het is natuurlijk een dunne lijn tussen een artiest steunen en gemakzuchtig op eeuwig dezelfde namen teruggrijpen, maar toch… Mooi vind ik het wel. 

Nog mooier vind ik de avond die ze afgelopen zaterdag in die zaal hadden. Een speciaal feestje ter ere van de verjaardag van Carly Rae Jepsen. 

De programmeur heeft niet alleen een absurd grote kennis van de underground scene in Londen, hij is ook een enorme fan van de Canadese zangeres, dus dat was genoeg reden om in een Londens zaaltje haar 39^ste levensjaar te eren. 

Een band die op Left of the Dial heeft gestaan, had op verzoek van de programmeur wat nummers van haar ingestudeerd, zodat de bezoekers live karaoke konden doen. 

Die band is flink aan de weg aan het timmeren en hun muziek valt eerder in de categorie art rock dan in die van de vrolijke pop van Carly Rae Jepsen, maar ze voelden zich totaal niet te goed om aan het verzoek van de programmeur te voldoen. 

Jaren geleden hebben we met Rotown een CBGB-avond gedaan en toen speelden Rotterdamse artiesten nummers van bands die onlosmakelijk verbonden zijn met de legendarische New Yorkse club. 

Alleen toen we een band vroegen om een paar nummers van Blondie te spelen, weigerden ze dat. Wegens niet cool genoeg. 

Misschien hadden ze het wel gedaan als we ze dat jaar al vijftien keer in Rotown hadden laten spelen. Al betwijfel ik het. Tegen zoveel idiote pretentie kun je nooit op. 

Minke Weeda