Hun muziek wordt ter wereld gebracht in een bollenschuur. Ook in die zin is Howrah zo Hollands als het maar kan. De acht tracks op hun derde album Ends And Means geven bij eerste beluistering het gevoel alsof je in een vlakke polder over een dijkje loopt, en door de mist rondom niet veel verder kunt kijken dan een meter of vijftig. Uit de omgeving hoor je geluiden, gedempt door de dikke wolk waar je doorheen loopt. Heel af en toe zorgt een windvlaag er voor dat ineens de zon even door het wolkendek prikt. Ja, zo Hollands als het maar kan.

Ends And Means is ook heel erg Hollands in de zin dat het wat stug is. Je moet wel een beetje je best doen om tot de materie door te dringen en Howrah te leren kennen. Het album opent met The Outsider en direct wordt je omgeven door de uitwaaierende gitaarpartijen – het lijken wel mistflarden – en al snel klinkt de desolate stem van Cees Appeldoorn. De stem is gortdroog in de mix gezet en prikt genadeloos effectief door de muur van geluid. Nee, dit is allemaal geen feestmuziek.

Howrah gaat met hun derde album voort op de ingeslagen weg. Maar ontwikkelt zich ook. Dit keer lijkt het weefsel van gitaren nog dichter, nog meer breed uitgesponnen. Als je wilt kun je er invloeden in horen van de oorsprong van shoegaze, Cocteau Twins of Lush. Luister maar naar de eerste tellen van Here I Am. Het ligt net iets minder dicht bij Amerikaanse noise dan het oudere materiaal, al zijn de akkoorden nog altijd wringend. Alle ogen zijn dezer dagen gericht op The Cure, en ook die invloedsfeer kun je als je wilt herkennen; in Weakened Eyes bijvoorbeeld. In het deel dat als brug mag doorgaan wordt de spanning subtiel opgebouwd, zoals The Cure dat ook zo prachtig kan. Het zorgt voor een van de kippenvelmomentjes op Ends And Means.

Al even kenmerkend voor de sound is de ritmesectie. Altijd stuwend swingend, ontspannen, nooit jagend. Luister maar naar Discoveries dat eenzelfde drive in de drums en bas heeft als het oude werk van Blonde Redhead. Het maniakale kantje van de band komt onder leiding van de drums en bas ook nog aan bod op het album in een liedje als All This Show. Dan klinkt Howrah ineens wel opdringerig, als het gevoel van een nachtmerrie die je bij het opstaan nog niet los wil laten. Toch gaat bij ons de hartslag echt omhoog als de drums van Ineke van Duivenvoorde en de bas van Aico Turba net iets slepend spelen, zoals in Weakened Eyes.

Howrah’s derde kindje is een plaat die aanvankelijk misschien wat eenvormig klinkt, en zijn geheimen pas prijs geeft als je vaker luistert en een beetje doorbijt. Dan ga je de melodie ontdekken, de snijdend droeve melancholie in de zang van Appeldoorn invoelen en ontdek je talloze prachtige details – soms ook eigenaardig fascinerend zoals de afslag in Eliminate The Thrill die in een fade out nog net is te horen. Dan komt de ware aard van Ends And Means ineens uit de mist tevoorschijn en blijkt een groeier van formaat van een band waarvan er geen tweede is in het Nederlands poplandschap.

Howrah tourt met het nieuwe album door het land. De release wordt 22 november, gevierd in OCCII.