Checklist met het nodige aan thuisvlijt. Er wordt in ons land heel wat af geknutseld aan muziek met af en toe ontzagwekkend, nee, zelfs huiveringwekkend resultaat. We zetten er dit keer eens wat van die muzikanten op een rij die redelijk recent nieuw materiaal openbaar maakten. Moet je echt even checken!

Future Suns – Scorpio
Met Scorpio sluit het trio Future Suns een trilogie af, de Zodiac trilogie. Eerder verschenen Aquarius (2019) en Virgo (2021). Scorpio ligt al een poosje op ons bureau te wachten op de woorden die het monnikenwerk recht doet. Maar die willen maar niet komen. Scorpio is een overdonderend album, een soort rockopera in negen bedrijven, industrieel klinkend, waarin heel veel tegelijk gebeurd. Zet het niet op als je met je hoofd ergens anders bent, want dan is het een onprettige stoorzender, alsof iemand heel hard in je oor staat te schreeuwen. Neem de tijd, en luister. Dan heb je de ruimte om de nuances te ontdekken, en in het bombardement ook de melodie te gaan horen. Orion is een goed voorbeeld. Scorpio klinkt ten opzichte van de voorgaande afleveringen in het drieluik minder elektronisch. Gitaren krijgen een grotere rol. Over voorganger Virgo schreven we nog dat het ons deed denken aan electro uit de jaren tachtig (Human League en Frank Tovey). Dit keer is de mix rijker en doet de stijl ons denken aan industrial en het werk van Wire in de jaren negentig. Petje af voor het trio dat met overduidelijk veel passie en kennis van zaken hun bizarre dromen in muziek omzet, uitmondend in een ontzagwekkend werkstuk als de die albums in de Zodiac Trilogie.

I Saw Les Monte – Intimate Strangers
Toeval bestaat niet, en dus mag het niet verrassen dat Amsterdams I Saw Les Monte (maakte ook al eens een drieluik) in hetzelfde jaar als Future Suns een nieuw album presenteert (vanaf 15 november te beluisteren); we maakten al eens een dubbelrecensie omdat de acts wat op elkaar lijken. Of beter gezegd, leken, want met hierboven besproken Scorpio van Future Suns en de nieuwe I Saw Les Monte lopen de paden nu uiteen. Het verschil zit ‘m vooral in de relatieve drukte. In tegenstelling tot Future Suns kiest I Saw Les Monte voor spaarzaamheid. Beide acts kun je experimenteel noemen, op Intimate Strangers is dat meer van het type Suuns of misschien zelfs wel Laurie Anderson (luister maar naar Batteries For The Machineries). Zoals we van ze gewend zijn is alles tot in de puntjes verzorgd uitgevoerd en klinkt het als een klok. Dat helpt om de experimentele en iets duistere materie toegankelijk te maken. Mooi sfeervol album.

M.J.H. Thompson – 13
Michiel Thompson ken je misschien van Kieff, die heel interessante band die hoekige postpunk maakte maar er helaas de brui aan heeft gegeven. Leden ervan kom je hier en daar tegen, en Michiel Thompson is druk geweest om met zijn telefoon opnamen te maken terwijl hij met een akoestische gitaar in zijn liedjes zijn ware aard aan ons onthult. Maar dat klonk toch wat leeg, dus kleurde hij die opnamen in met lagen… eh, nou ja geluid in elk geval. Ontroerend, als je het kunt aanhoren tenminste. Henk Koorn zorgde voor de mastering van het eindresultaat.

Ford’s Fuzz Inferno – Electrofuzzification
Al een paar keer eerder hebben wij ons bekeerd tot het fuzz-isme. Uit het zuiden van ons land worden met grote regelmaat lichtkogels het land in geschoten die ons er aan herinneren hoe punkrock hoort te klinken, hoe het hoort te worden gespeeld, hoe punkrock hoort te worden beleefd. May the fuzz voor altijd bij Hans F. Ford en de zijnen blijven, want elke keer als je een van hun explosies opzet, zorgt dat weer voor een paar minuten puur plezier. Een paar minuten? Ja, natuurlijk! Puckrock is hard, melodieus, meebrulbaar en compact! Electrofuzzification – nu eens niet op 7″ uitgegeven maar op een loodzware prachtig glimmende 12″ schijf – brengt ons vier nieuwe liedjes die gotverdamme voor fuzz-begrippen bijna hifi klinken. Met weer van die ont-zet-tend leuke fuzzy teksten. Op de b-kant zes tracks die we al eens eerder hebben gehoord maar zo verschrikkelijk goed uit de verf komen op zo’n smerig mooie schijf, die je goed in staat stelt om Ford’s Fuzz Inferno’s advies – spetter hard draaien! – recht te doen. De nieuwe liedjes zijn trouwens ook goedgekeurd door recensie-huiskat Doppie: die wordt onweerstaanbaar amoreus van deze muziek, kruipt op schoot en spint erop los.

Shirt Jac -Mambo – When a cowboy sings the blues
Ook uit het zuiden, Boxtel om precies te zijn, werkt dit geheimzinnig gezelschap aan lo-fi trash, overduidelijk geïnspireerd door Jon Spencer. Pure gekkigheid, heel vaak niet om aan te hopren, maar met plezier gebracht. Check het op Bandcamp.

Tino – No Matter Where We End
Haagsch fenomeen Tino’s nieuwste vrucht – op de hoes staat Nomatter Where We End – ligt ook al een poosje op ons bureau rond te zwerven. Tino stuurt trouw zijn producties: dat zijn er door de jaren heen intussen 22, zo laat hij weten. En die lopen uiteen van een album vol covers (Pop Ups uit 2020) tot dit nieuwe plaatje met tien liedjes. ‘Sometimes life is a nightmare‘, verschijnt in beeld op de video voor het openingsnummer On A Train. En Tino weet dat ook muziek te laten klinken als een nachtmerrie. ‘We don’t have eye contact‘, klinkt het onheilspellend als hij zijn verhaal doet. Vrolijk worden wij van Vintage Ideals waarin Tino op een vrolijk toetsendeuntje al la Hans Vandenburg zijn tekst praatzingt. Genre: excentriek!