Ongeveer een half jaar geleden ontvingen we een dm via insta: “Hey! Onze nieuwe single komt vandaag uit, zouden jullie het leuk vinden om die te reviewen? Groetjes Emma” de Haagse band Røyking was toen net een jaar bezig met het schrijven van nummers. Omdat we geen singles recenseren, moesten we echter wachten op het verschijnen van een ep of album. Inmiddels is die eerste ep er, Déjà Vuig, en dat niet alleen, want Røyking doet bovendien mee aan de Popronde en dus kan heel muziekminnend Nederland de band meteen ook live meemaken.  

Wat kan men verwachten? Leuke teksten in onze moerstaal, onderhoudende riffs en veel energie. Dit kwartet weet van wanten. Wat jammer is aan de ep is dat deze vrij kort is. Drie nummers, negen minuten. Daar willen we niet over zeuren, maar tenminste twee van de drie nummers smaken gewoon naar meer. 

Opener Omgekeerd werd geschreven tijdens de derde repetitie van Røyking, toen zangeres Emma de Boer zich voor de eerste keer bij de band voegde en het vieze toilet in het anti-kraakpand moest trotseren. Puntige riff, beukende drums en een eerste zin die meteen alles samenvat: “Aan het einde van de gang / ben ik best een beetje bang / voor dat allerkleinste kamertje / Ik ben omgekeerd!”  Klein leed, maar een vette binnenkomer van een punkrocker, waar ondanks de lengte van nauwelijks twee minuten ook nog een korte gitaarsolo in voorkomt, die zich tussen het stevige ritme van de bas en drums door wurmt.  

Dat het ook rustiger kan blijkt uit het langste nummer van de drie, Zuipen Tot We Kruipen. Het lijkt wel een ballad, zo rustig begint het, met enigszins Haagse tongval en hockey-r bezingt De Boer een weekendritueel in de kroeg – “Shotje wodka / een biertje, oh ja!” Ja, dit is wel degelijk een poprockballad, de muziek blijft rustig terwijl het verhaal van een weekend stappen met de daarbij bijbehorende alcoholische versnaperingen en daaruit voortkomende ongemakken zich ontrolt. Het is eigenlijk een instant klassieker, want met dit nummer krijgt Røyking met gemak de meezingers op zijn hand.  

Slotnummer Zevenpuntacht is wat mij betreft het minst interessante nummer van het drietal dat Déjà Vuig bevolkt. Het heeft niet de energie van Omgekeerd of de brille van Zuipen Tot We Kruipen. En dan te bedenken dat er dit jaar singles zijn uitgekomen die mijns inziens net zo goed op deze ep hadden kunnen staan en die sowieso aanbeveling verdienen om te beluisteren. Neem Mandagdip, dat qua thema goed aansluit bij Zuipen Tot We Kruipen en Liever Lui Dan Moe, dat qua energie in het verlengde ligt van Omgekeerd. 

Hoe het ook zij, Røyking bewijst dat punkenergie gecombineerd met de frisheid van pop best lekker in het gehoor ligt. Met name de zang van De Boer contrasteert geraffineerd en doeltreffend met het gitaargeweld en de vette, snelle punkbeats. Dat heeft soms wat weg van Kinderen voor Kinderen voor (jong)volwassenen, en dat is precies wat het zo aantrekkelijk maakt.