Jelle Haagsma – de naam Jellephant is aan hem blijven kleven sinds de middelbare school – had na een periode met zijn band Jellephant & The Phantoms te hebben gewerkt ernstig behoefte om weer in zijn eentje achter de knoppen te zitten. Daar kan hij zijn fantasie het werk laten doen. Onversneden, geen compromissen, geen invloeden van buiten af, hoe goed die ook zijn bedoeld en hoe waardevol die ook kunnen zijn. Nee, gewoon zelf in je studio, thuis in Arnhem, en liedjes schrijven. Daar ligt toch in beginsel zijn liefde voor muziek.
In no time schreef Jelle Haagsma een berg liedjes en hop, hier ligt weer een solo-album van zijn hand, de veertiende (!) en hij is er content genoeg mee om het op mooi vinyl uit te brengen. Vanaf vrijdag 18 oktober te verkrijgen, maar al op 17 oktober wordt een release-feestje gevierd.
De elf liedjes op Undead – bij elkaar goed voor een half uurtje verpozen – passen in het werk dat we van de muzikant kennen. Zijn albums lopen uiteen van (akoestische) folk tot ruige garagerock met psychedelische roesjes. Inspiratiebronnen zijn Neutral Milk Hotel, Jay Reatard, Guided By Voices en Sonic Youth.
De sound is weer lo-fi van karakter, maar zonder in werkelijkheid lo-fi te zijn. De instrumenten en het geluidsbeeld is aangenaam; het is vooral het karakter van de reverb die het algemene beeld een garagerock-tintje, en dus een lo-fi indruk geeft. Haagsma heeft op het gehoor een haat-liefde relatie met zijn stem, die hij in deze release verbergt en bijna vermomt met een laag effecten. Dat geeft soms het gevoel alsof hij in een hele kleine wc staat te zingen, en dat draagt bij aan het garagerock-karakter dat op dit album overheerst.
Jellephant solo ontroert bij vlagen. In opener en titelnummer Undead bijvoorbeeld, dat heel klein is gehouden, en op toetsen wordt een melodie neergelegd dat uitnodigt mee te fluiten. Maar vrolijk, dat is het natuurlijk niet, en gaat het ook niet meer worden op het album. De rustige opener vindt contrapunten in liedjes als W/ you, dat gruizig klinkt en de zang schuurt langs wat je nog als ‘in de toon’ ervaart. Zo daagt Haagsma je voortdurend uit op dit album vol grote contrasten. Big Deal zit dan weer qua intensiteit en sound dicht tegen het werk dat hij met zijn band op het door ons geroemde album Spills liet horen: energieke garagerock met psychedelische kenmerken.
En toch is er iets met dit album wat het net wat minder charmant maakt dan bijvoorbeeld Where’s The Fire uit 2022. Zonder dat daar nu een heldere aanwijsbare reden voor is. Is het de grote diversiteit in sfeer en karakter? Laat onverlet dat ook dit album weer een paar pareltjes herbergt, Earsore bijvoorbeeld. Lekker! Haagsma bewijst opnieuw een begaafd, eigenwijs songwriter talent te zijn.
Jelle Haagsma viert het verschijnen van zijn album al op 17 oktober samen met krautrockband Doka, bij de Kultuurwerkplaats in Oosterbeek. Jellephant speelt een akoestische set.
MuziScene magazine 