Wat is er uitgekomen dat je even moet horen? Check het in de MuziScene Checklist!

Tucker Zimmerman – Dance Of Love
Het lijkt op het ogenblik wel of alles wat Big Thief en met name Adrianne Lenker aanraakt in goud verandert. Dat is zeker het geval met het elfde studio-album van de Belgisch-Amerikaanse singer-songwriter Tucker Zimmerman. Hij tekende voor 4AD en ging in de VS de studio in begeleid door Big Thief. En wat een hartveroverend warm album levert dat op! Zimmerman, je ziet het op de hoes van de plaat, heeft een lang leven achter de rug en het is alsof je al die ervaring, al die verzamelde (on)wijsheid uitgedrukt hoort in een album vol rustige folk-liedjes waarin het vuur van de passie bijna tastbaar aanwezig is. Het is klein, het is simpel, het mag in de sound soms een beetje schuren, het klinkt niet als hi-fi. Maar het samengaan van de stem van Zimmerman met Lenker als tweede stem – elkaar soms beantwoordend is ronduit betoverend, maakt je stil. En dan moet het ontroerend moment met Zimmermans vrouw Marie-Claire nog komen. (4AD, Beggars)

Current Joys – East My Love
Het album Voyager uit 2021 is hier grijsgedraaid en eindigde heel hoog in het corona-jaarlijstje. Misschien ook wel vanwege de werkelijk ongekende manier waarop Nick Rattigan – die in het leven moet zien te dealen met een angststoornis – zijn ellende in liedjes weet te gieten. Dat hij zingt op een manier die klinkt alsof hij gekeeld wordt, helpt er zeker bij het allemaal heel geloofwaardig te maken. In 2021 paarde hij dat aan nummers die mooi gearrangeerd waren en zweefden tussen indie, slow-core en alt-country. Intussen verschenen twee albums, waarin Rattigan meer experimenteert; niet per se coherente albums. Op zijn nieuwe plaat East My Love blijft veel tierlantijn achterwege en valt alles weer op zijn plek. Je hoort meest een akoestische gitaar en die stem. Zelfs in de nummers waar drums, violen en piano bijvallen, lijkt het wel alsof je nog steeds alleen die man met zijn gitaar hoort. Centraal staat het gevoel, de kwelling, de angst, de pijn. Dat mondt uit in een paar prachtige liedjes, zoals Lullaby For The Lost, Tormenta, Never Seen a Rose, Oh Sister en They Shoot Horses. Liedjes waarin je een poosje kunt gaan wonen als jij eens een mindere periode hebt en graag wilt meehuilen met Rattigan in het bos. Prachtplaat. (Secretly Canadian / Konkurrent)

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR – NO TITLE AS OF 13 FEBRUARY 2024 28,340 DEAD
Normaal halen we al het ‘geschreeuw’ in hoofdletters in namen en teksten weg op MuziScene, en volgen we ouderwets en eigenwijs de Nederlandse spelling, maar voor deze keer maak ik maar eens een uitzondering, om het bombardement ook in tekst te kunnen laten zien. Tja. Godspeed You! Black Emperor is al indrukwekkend genoeg van zichzelf, zou je denken, dat deze tovenarij misschien niet zo nodig is. Ze geven trouwens nog wel uitleg bij de titel, kort samengevat dat ze de plaat samen met elkaar hebben gemaakt, terwijl buiten, in de wijde wereld oorlog heerst, wreedheid huis houdt, en dat de muziek en al onze commentaren niets aan de zaak veranderen. Maar laten we het hebben over waar het om gaat: de muziek. No Title As Of…. staat als een huis binnen het toch al niet misselijke repertoire van de Canadese meestentijds instrumentale postrockers. Zoals we gewend zijn bestaat het werk uit zes tracks die in tijd tot ruim dertien en een halve minuut kunnen duren. Lange sfeervolle stukken; misschien moeten we het ondanks het rockinstrumentarium en de luidheid van de uitvoeringen gewoon modern klassiek gaan noemen. Ingenieus, melodieus, sfeervol zeker, maar boven alles opnieuw indrukwekkend. En bij vlagen toch verrassend toegankelijk eigenlijk, zoals het slot Green Shoots. Anderzijds verrast Gy!ba niet en is het voer voor de fans en liefhebbers van postrock. (Constellation Records / Konkurrent)

Famous – Party Album
Band uit Londen die ook weer voortkomt uit de scene rond The Windmill in Brixton. Eindelijk toe aan hun debuutalbum. Het enige dat herkenbaar is door het hele album heen is de donkere dreigende stem van Jack Merrett. Maar verder schiet het echt alle kanten uit. In afsluiter Love Will Find AWay hoor je hem kreunend zijn moeder vragen of hij nog iets voor haar kan doen, haar melden dat hij zijn vaccinatie heeft gehaald afgelopen zaterdag, en dat allemaal begeleid door een romantisch piano-deuntje, dat stap voor stap uit de klauwen loopt en even overgaat in hysterisch lawaai. Maar andere songs zijn weer overduidelijk postpunk-georiënteerd, God Hold You bijvoorbeeld. Maar soms klinkt het ook als vriendelijke indie, in 2004 bijvoorbeeld, maar is alleen de maniakaal klinkende zang van Merrett die er een dreigend randje aan geeft. Spannende plaat. Famous kun je gaan zien tijdens Left of the Dial. (Untitled recs)

O’summer Vacation – Electronic Eye
Voor de liefhebbers van gekte a la Melt Banana of Otoboke Beaver in combinatie met het experimentele van pak ‘m beet Combo Qazam of de Waalse fromatie met twee bassen Delwood, die moet even luisteren naar Japans O’summer Vacation’s nieuwe album Electronic Eye. Openingsnummer 宿痾(Shuku-a) duurt zo’n zes minuten en is een gitaarloos bombardement voor je oren, met krautkenmerken. Zo lang wordt het daarna niet meer op dit album. De storm breekt echt los in nummers die meestal rond de minuut zweven, en klinken als de beste erupties van Victims Family, incluis vingervlug baswerk – heel af en toe een beetje funky als in Rage – en bezeten zang door Ami. Volkomen (prettig) gestoord. (Alien Transistor / Morr Music)