Ik heb een hekel aan contracten. Als je iets belooft, dan doe je het, of je nou een handtekening hebt gezet of niet. Nu snap ik heus wel dat het soms handig is om dingen vast te leggen, maar minimaal driekwart van de contracten die ik hier op kantoor voorbij zie komen, is compleet overbodig. 

Het gebeurt bijvoorbeeld weleens dat een boekingskantoor een factuur stuurt voor een band die bij ons zal spelen. Die betalen wij dan meteen. Daarmee lijkt mij de kous wel af, maar vaak mailen ze daarna ook nog een contract dat wij moeten ondertekenen, omdat hun systeem anders niet meer klopt. 

Systemen zijn soms zonde van de tijd. 

Zonder contracten kun je ook prima afspraken maken. Mijn lievelingsvoorbeeld is de afspraak die we hebben met de broodjeszaak verderop in de straat. 

Tijdens Left of the Dial boeken we honderden hotelbedden. In het begin deden we dat inclusief ontbijt, maar op een gegeven moment kwamen we tot de conclusie dat dat eigenlijk zonde van het geld was. Sommige artiesten werden pas tegen het middaguur wakker en waren te laat voor het ontbijt. Het ontbijt waar wij wel al voor hadden betaald.

We besloten dus om de kamers voortaan zonder ontbijt te boeken en een andere oplossing te bedenken. Prima beslissing, alleen vergaten we het daarna compleet en pas daags voor het festival bedachten dat we helemaal niks hadden geregeld.  

Ik ben toen naar de broodjeszaak verderop in de straat gegaan. Ontzettend vriendelijke mensen, lekkere broodjes. 

Ik legde uit dat wij artiesten met een eetbon langs wilden sturen waarmee ze koffie en een broodje konden halen. Dat we geen idee hadden hoeveel het er precies zouden worden, maar dat ze achteraf de bonnen maar moesten tellen, zodat we konden afrekenen. Ik voegde er meteen aan toe dat we natuurlijk ook alvast een bedrag vooruit konden betalen. 

‘Welnee joh, komt wel goed joh! Harstikke leuk, gaan we doen’

En daarmee was het beklonken. 

De eerste ochtend stond er tot om de hoek een rij hongerige artiesten. Daar hadden ze bij de broodjeszaak niet op gerekend, maar er werden gewoon wat extra medewerkers opgetrommeld en binnen no time was de rij weggewerkt. 

Sindsdien ontbijten de Left of the Dial-artiesten altijd bij de broodjeszaak. Aan het begin van het jaar lopen we een keer langs om de datum door te geven. Meer is er niet nodig. 

Als we na het festival vragen of alles goed is gegaan, krijgen we altijd hetzelfde antwoord:

‘Ja, het was weer zó gezellig! Willen jullie de bonnen tellen?’

Op onze beurt zeggen wij dan altijd dat dat niet hoeft. Vertrouwen gaat namelijk twee kanten op. Perfecte samenwerking. En dat allemaal zonder contract. 

Minke Weeda