Met een ep zet Robin Kester weer een stap in een carrière die toch veel moois moet gaan brengen? De vijf tracks op de ep liggen netjes in lijn met het vorig jaar verschenen album Honeycomb Shades. We waren vorig jaar erg enthousiast over het debuutalbum van Robin Kester, en omdat ze voortgaat op de ingeslagen weg, is het onmogelijk om niet weer de loftrompet te steken over dit vervolg.

In feite zijn het drie nieuwe liedjes, aangevuld met soundscapes, die wel bijdragen aan het sfeertje op de ep. En wat opvalt is dat het minder uitgesproken elektronisch is. Dat komt misschien ook omdat een nummer ontbreekt als Fries and Ice Cream, dat is gebouwd rond een niet-te-negeren loopje op een synth. Op Patch ep blijft het in die zin wat subtieler.

Een liedje als Long Dark Sleep verraad de invloed van Marien Dorleijn, je weet wel, de frontman van Moss. En dat heeft niet alleen met de sound en de productie te maken. Het nummer staat bol van de melancholische spanning, de emotie blijft nipt onder de oppervlakte dankzij de zachte gecontroleerde stem van Kester. Maar je voelt het. Shape Memory is het meest uptempo en klinkt verwant aan Leave Now. Luister maar naar de bas in dit nummer. En afsluitend Something in My Room klinkt lieflijk, ook door de vogeltjes die je op de achtergrond hoort kwetteren. Maar weer is er ook dat onheilspellende, die onderhuidse spanning zoals Kester zo mooi weet te verpakken in haar wijze van componeren. Want wat is dat dan, wat er in haar kamer schuilgaat?

Robin Kester is de komende weken in Nederland te zien samen met Jane Weaver en Eefje de Visser, en speelt een show tijdens Left of the Dial