Over de titelloze debuut-ep van Cloud Cafe concludeerde ik anderhalf jaar geleden: “De ep eindigt eigenlijk even abrupt als hij begint en dan valt ook meteen op hoe intens de ep Cloud Cafe eigenlijk is. De stilte die volgt is bijna oorverdovend en direct verlang ik terug naar zowel de rust als de energie die Cloud Cafe met zijn muziek weet op te wekken met slechts vier nummers die mooi zijn opgebouwd, overzichtelijk, schier eenvoudig en toch gelaagd.” Dat Cloud Cafe op zijn debuutalbum de draad doodleuk oppakt alsof er geen tijd zit tussen de ep en de lp is daarom een mooi gevalletje van continuïteit en een meevaller voor fans van het eerste uur. 

Dat het wel snor zat, wisten we natuurlijk al dankzij de singles Perfection Salad, Electro Poetry en Trash Blanket. Laatstgenoemde staat in het midden van het album dat een elftal nummers herbergt en het is waarschijnlijk de meest grungy song op Gift Horse, dat geen titelnummer kent, maar waarvan de albumtitel terugkomt in de tekst van de eerste single Perfection Salad, die overigens ook een heerlijke mix is van pop en alternative rock. En wederom, net als op de debuut-ep roepen nummers van Cloud Cafe een associatie met Mazzy Star, Big Thief en Belly op. Maar meer dan een associatie is het niet, want dat Gift Horse Cloud Cafe is en Cloud Cafe Gift Horse, staat na beluistering als een paal boven water. 

Het is een indrukwekkend debuut, dat mag best worden vermeld. Met Honey, lijkt het kwartet rustig af te trappen, maar schijn bedriegt, want Cloud Cafe verstaat de kunst van grootsheid en ingetogenheid samen te smelten tot een onweerstaanbare potpourri van folk, pop en rock. En dat blijkt eens te meer, wanneer we na Honey en de de twee eerste singles zijn aanbeland bij het volgende, nog niet zo bekende nummer. I Don’t Mind had zondermeer op de debuut-ep kunnen staan, maar misstaat ook op het debuutalbum geenszins. Maar dat geldt overigens voor de meeste nummers. 

Zacht waar mogelijk, hard waar nodig. Gelaagd en met subtiele tempowisselingen weet Cloud Cafe met gemak de aandacht vast te houden. Hoewel de teksten best kwetsbaar zijn, weet het viertal soms een ware muur van geluid op te trekken, zijn sommige nummers (Parking Lot) ronduit indie, terwijl op andere folk en country (Pebbles en Nervous Driver) of dreampop (Habits) overheersen terwijl ook shoegaze  zo nu een dan een duit in het zakje doet.  

De komende maanden is de band veelvuldig live te zien. Amsterdam, Utrecht, Rotterdam (2x), Antwerpen, Nijmegen, Tilburg en Groningen zijn o.a. steden die de band onder aanvoering van Tara Wilts aandoet. Houd je zowel van folk als van fuzz, van chaos en rust, kortom houd je van contrast? Ga hem dan vooral zien, maar luister sowieso dit heerlijke album!