Komend weekend ga ik naar een festival dat op de website geen nadere toelichting geeft over de bands die er spelen. De line-up en de tijden staan er wel keurig per zaal vermeld, maar je kunt nergens iets lezen over de bands. 

Op zich niet zo’n probleem, want al zijn het bij elkaar 360 shows, de meeste artiesten zullen bij de bezoekers overbekend zijn. En de rest kun je wel op de gok bezoeken, want het is nogal een specifiek genre dat wordt geprogrammeerd. Het is vier dagen lang punk.  

Daarom was ik ook verbaasd dat ik de naam Love tussen al die bands zag staan. Ik ken maar één Love en da’s geen punk. Wel heel erg goed. Vind ik dan tenminste. Dat de zanger al in 2006 is overleden, maakte het mysterie nog groter. 

Op de site kon ik het niet controleren, dus in eerste instantie besloot ik dat het gewoon een andere band met dezelfde naam was. Je hebt een Engelse en een Amerikaanse Beat en er was ook al een Nirvana in de jaren 70, dus er zou best nog een tweede Love kunnen bestaan die punk maakt.  

Maar vannacht kon ik niet slapen en toen ben ik toch verder gaan zoeken. Dat is vrij onhandig, want je krijgt nogal wat hits als je op ‘love’ gecombineerd met ‘rebellion’ googelt. 

Uiteindelijk vond ik een recent interview met Johnny Echols, de medeoprichter van de band. Het artikel was ter promotie van de tour die hij onder naam Love deze zomer doet in Engeland en de laatste vraag was: ‘In augustus doen jullie ook nog een vrij ongebruikelijke show, namelijk op een punkfestival, hoe zit dat?’

Ik was gelukkig dus niet de enige die in de war was. 

Echols antwoordde dat het eerste album van Love heel minimalistisch was, dus ze gaan een aangepaste set spelen waarmee ze perfect in het festival denken te passen.  

Of dat klopt ga ik zondag zien. 

En mocht het toch meer richting hun gebruikelijke psychedelische hippie-deuntjes gaan, dan ben ik er om ze tegen geïrriteerde hanenkammen te beschermen.

Minke Weeda