Telkens nadat ik My Light, My Destroyer, het derde album van de Amerikaanse singer-songwriter Cassandra Jenkins heb beluisterd, verbaas ik me erover dat het al is afgelopen. Het telt dertien nummers, toch duurt het slecht 37 minuten. Jenkins is in die tijd in staat om je mee te nemen en even alles te laten vergeten. My Light, My Destroyer is een plaat om op weg te dromen en de boel de boel te laten. Jenkins weet met dit album heel knap oneindigheid te verbeelden zonder dat het verveelt.  

My Light, My Destroyer is gevarieerd. Een breed palet aan stijlen komt voorbij. Gitaargedreven indierock (Clams Casino, Aurora, IL en Petco), new age (Delphinium Blue, Hayley), sophistipop (Devotion, Omakase, Only One) en jazz (Tape and Tissue) en daarnaast maakt ze gebruik van veldopnames, soundscapes die prettig gedoseerd en verspreid over het album te vinden zijn en in lengte variëren van het elf seconden durende Music?? (een gesprek tussen stewardessen in de metro) tot het bijna drie minuten durende  Betelgeuse (een gesprek tussen Jenkins en haar moeder die naar de sterren kijken in een heldere nacht, omlijst door zachte pianoklanken en jazzy blazers). 

Betelgeuse mag samen met Omakase gerust worden gezien als hoogtepunt van het album. Beide nummers vormen niet alleen het centrum waar de overige nummers omheen draaien, ze zijn ook kenmerkend voor het thema van de plaat. Bovendien komt de titel van het album prominent voor in laatstgenoemde, dat met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt vanwege de prachtige samenkomst van stijlen, en rijke strijkersarrangement. Door het gebruik van soundscapes als intermezzo wordt de luisteraar op op My light My Destroyer eerder bij de les gehouden dan dat het afleidt. De audiofragmenten zijn namelijk dermate behendig verweven dat ze de luisteraar lijken te betrekken bij de muziek, die behalve op Music?? altijd aanwezig is in de veldopnames en op het meditatieve slotnummer Hayley zelfs ronduit de overhand heeft.  

My Light, My Destroyer kent vele gezichten en afhankelijk van de stemming van de luisteraar, toont hij dan het ene, dan het andere. Hoe het ook zij, in alle gevallen komt luisteren naar dit ronduit boeiende album de stemming ten goede. Luisteren dus!