Nog niet alle podia zijn in bedrijf. Donderdag is Mañana Mañana alleen toegankelijk voor campinggasten. Dat ik hier vanavond toch ook rondloop betekent niet dat ik op de camping verblijf, maar heeft alles te maken met het feit dat Roofman vanavond optreedt. Hoewel ik de muziek van de muzikant uit Ermelo thuis geregeld opzet, heb ik hem nog nooit live zien optreden. Zo gek veel treedt hij dan ook niet op. Ondertussen heeft hij in één jaar wel twee albums uit en dus kan ik mijn geluk niet op om hem vanavond live te zien. 

Tekst en foto’s: Theo Stepper 

Maar voor het zover is, mag een andere band het spits van de laatste editie van Mañana Mañana afbijten. Anders dan Roofman heeft de achtkoppige country- en americanaband The Porch People nog geen album uit. Op streamingdienst Spotify is welgeteld één single te beluisteren. Dat nummer, Cowpoke, is overigens wel een aanrader voor liefhebbers van akoestische country. Jammer dat het vanavond niet wordt gespeeld, want het is een uitstekend voorbeeld van het genre waar de band in uitblinkt en dat eenvoudig unplugged kan worden gespeeld, gezeten voor het huis, op de veranda. Dat hij zich vandaag beperkt tot het spelen van covers van bijvoorbeeld Johnny Cash, The Outlaws en The Judds is nauwelijks een beperking. Immers dankzij uitstekend vioolspel, meerdere westerngitaren en meerstemmige zang, komen nummers als Ring Of Fire, Folsom Prison Blues, There Goes Another Lovesong en Why Not Me uitstekend uit de verf en het is dan ook niet verwonderlijk dat het geleidelijk aan drukker wordt bij het podium waar de band zich duidelijk thuis voelt, De Veranda. 

Op de site van Mañana wordt Roofman vergeleken met Beck, maar zelf moet ik eerder aan bijvoorbeeld Fink of Tom Petty denken. Goed, u heeft een idee. Gelaagde gitaarmuziek, waarbij de artiest de randjes opzoekt en er soms een weinig buiten kleurt. Hoe klinkt dat live? Laten we het poëtische indiefolk noemen, al heeft het soms, bijvoorbeeld tijdens 42 weekends ook wel wat weg van een mellow War On Drugs. Hoewel zijn geluid op het laatste album, 8 Tracks From The Bathroom, iets lieflijker klinken, zorgt dat live geenszins voor een dissonant. Het optreden van Thijs van der Meulen, beter bekend als Roofman, dat bestaat uit een gezonde greep uit zijn oeuvre, valt dan ook goed bij het publiek dat eerder op de avond ook genoot van The Porch People.

Helaas speelt Roofman, die vandaag met een gelegenheidsband optreedt geen nummers van de ATL EP, maar gelukkig klinkt A New Years Resolution behoorlijk Americana. Hoe zou When Breaking Up Feels Like The Hardest Part akoestisch klinken, schiet het door mijn hoofd. Maar Roofman houdt mij bij de les, door een schitterende versie van prijsnummer Fly Off, Fall Down, Come Back van zijn debuutalbum Still The Mess I Was. We zijn dan al ver voorbij het midden van de set, dus de kans dat er nog een favoriet voorbij komt wordt steeds kleiner. Dat John als een na laatste voorbijkomt, stelt me gerust. Dat het laatste nummer nog niet eerder is uitgebracht is verrassend, we krijgen een voorproefje van wat er mogelijk op stapel staat. Reden temeer om Roofman niet uit het oog te verliezen. 

Terwijl het podium wordt omgebouwd voor RRRags, vermaak ik mij uitstekend even verderop, waar De Boodschappers Van het Algemene Nut de meest uiteenlopende liederen op geheel unieke wijze vertolken. De muziek van het duo, dat bestaat uit een man met een orgel en een man met een kuif, is een beetje vreemd maar wel lekker. Het is brutaal, extravert en zo fout, dat het toch goed is. Dit is van het kaliber inhaken en meezingen. Dus dat is precies wat we doen. Of het vals is, daar bekommert niemand zich om, de zanger allerminst, en daar zit ‘m nu net de charme. Naar eigen zeggen is het altijd feest met de Boodschappers en was boodschappen doen nog nooit zo leuk en daar valt niets tegen in te brengen. 

Toch ben ik ergens wel blij dat RRRags begint. En dat heeft er alles mee te maken dat het genre van dit trio mij beter ligt. Dit is rock hoe rock bedoeld is, Rock met een hoofdletter R, zoals er ook drie in de bandnaam voorkomen. Dit is oer, dit is seventies met een vleugje psychedelic, kortom dit is kippenvel, ogen dicht, mona-lisa smile en bangen maar. Drie albums heeft het trio inmiddels op zijn naam. De eerste twee duren een half uur, maar het vorig jaar uitgekomen Mundi is ruim 80 minuten! Op de Mañana speelt het trio, waarvan de voornamen begint met een R (vandaar de bandnaam), helaas slechts drie kwartier. Maar niet getreurd, want het heeft een schitterende selectie samengesteld die recht doet aan het oeuvre dat begon als bluesrock, vervolgens verschoof richting hardrock (beetje Iron Maiden in de tijd van Paul Di’Anno) en dat tenslotte evolueerde in een eigen geluid, zwaar, enigszins bluesy maar met psychedelische invloeden. 

Ondertussen is het lekker druk aan het worden op het festivalterrein. Steeds meer campinggasten vertonen zich. Overal begroeten mensen elkaar alsof ze elkaar heel lang niet hebben gezien, en misschien is dat ook zo en spreken zij elkaar alleen op Mañana Mañana. Hoe het ook zij, je wordt enorm vrolijk van de blijdschap die het weerzien op het festival met zich meebrengt. Prachtig ook, dat het feest nu echt op gang komt. En dat komt niet alleen vanwege de glitteroutfits, die later ongetwijfeld van pas gaan komen bij de ABBA tribute van Gimme Gimme Gimme, of tijdens de afterparty met dj-collectief Flikker, want ook bij de behoorlijk heftige set van RRRags spat het plezier van deze feestbeesten. 

Mooier dan dit gaat het voor mij vanavond niet worden. Hoewel ik van plan was om alles aan de kant te zetten voor de laatste editie van Mañana Mañana, moet er morgen toch nog voor een baas gewerkt worden. Hoewel het een luxe is, dat ik vannacht in mijn eigen bed slaap, voelt het ook raar om een meerdaags festival te verlaten om thuis te pitten en morgen dan weer aan te haken alsof ik niet ben weggeweest.

Natuurlijk was ik vrijdag ook van de partij. Hoe dat was? Je leest er hier alles over.