Toen ik Rotterdams talent L’orne een poosje terug als voorprogramma voor Space Siren trof, vertelden leden van de band mij dat zij hun muziek labelen als ‘tapas-rock’. Dat klinkt grappig, maar is niet eens zo slecht gevonden. L’orne presenteert vrijdag 14 juni hun debuutplaat And I fell asleep forever, (jawel, de komma hoort er bij!) in Roodkapje. Die plaat is moeilijk te vatten in een omschrijving omdat de band zoals hun typering als suggereert vrolijk shopt in allerlei genres. Goed, twee liggen toch bovenop: hun muziek heeft kenmerken van slowcore – rustige zachte passages wisselen ze af en momenten waarop je je afvraagt of het nog harder kan – en shoegaze, vertolkt in sprookjesachtige gitaarpartijen met psychedelische kenmerken die als mistflarden door de vaak lange composities trekken.

De band is oorspronkelijk begonnen als het duo Luka Lagoone en Quincy Fortes. Intussen hebben de twee versterking gekregen met Do Milder en Branko Valchev en is de mix van shoegaze en slowcore verder uitgekristalliseerd. Live horen we meer diversiteit in de sound en de sferen dan op de plaat, die wel lijkt op een verhaal waarbij alle nummers aaneengeregen worden.

Op And I fell asleep forever, valt het gitaarwerk op dat uiteenloopt van zacht tokkelend tot ruig scheurend met af en toe eens een voor het genre typische faser erover. De band verstaat de kunst stevig uit te pakken, en mooi is dat zij de indrukwekkende muur van geluid die zij kunnen produceren overtuigend hebben vastgelegd op een geluidsdrager (opgenomen in de Rotterdamse Far Out Sound Studio door Niek van den Driesschen). De zang valt in de categorie ‘imperfectie zorgt juist voor schoonheid’ en hangt met regelmaat vervaarlijk in, of zeg gerust een stukje buiten de toon, of mist kracht of een sterke melodielijn. Maar daar draait het bij L’orne op hun debuut niet om; de stemmen worden ingezet om effectief emoties uit te drukken. De wanhoop ligt er bijvoorbeeld duimen dik bovenop in de stem van Luka in Wash Away en wordt dan mooi dramatisch opgepikt en voortgezet met een indrukwekkend ruige gitaarsolo. En in Air Thief gilt Luka het zo waarachtig uit dat de rillingen over je rug lopen.

De band met jonge muzikanten gebruikt hun muziek als manier om uiting te geven aan wat ze meemaken en voelen. Dat geeft enerzijds diepgang aan het debuut, anderzijds is het bijna zorgelijk dat de toon zwaarmoedig is. Is het leven dan enkel treurnis? Is er geen ruimte voor een zonnestraaltje? L’orne rekent ondertussen wel af met een aloud Nederlands gezegde. Ook hele luide wateren hebben soms diepe gronden.

L’orne wordt bij de release show bijgestaan door nog zo’n Rotterdamse band die grossiert in diepgravende emoties Indigo Pastel. Er zijn nog kaarten: Vrijdag 14 juni, Roodkapje, aanvang 20.30 uur.