Wanneer precies, durf ik niet te zeggen, maar ergens in de komende weken gaan we het conferentieprogramma van Left of the Dial aankondigen. 

Ik denk soms wat te makkelijk over dingen, dus ik had verwacht zo’n programma wel even in een paar uurtjes in elkaar te knallen. Dat bleek niet zo te zijn. Dingen verzinnen, dat is niet zo moeilijk, maar je moet daarna heel lang wachten op de bevestiging van mensen die mee willen doen aan wat je hebt bedacht. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. 

Maar goed, zelfs de langzaamste mailer moet ons een dezer dagen toch wat laten weten en dan kunnen we het programma naar buiten brengen. 

Met één programmaonderdeel ben ik nu al blij: onze versie van een panel over diversiteit en inclusie. 

Tot nu toe heb ik op muziekconferenties daar vooral gesprekken over gehoord, terwijl het toch logischer is om dingen te ondervinden. Dan pas weet je écht wat het is om je buitengesloten te voelen. 

We kunnen in zo’n eerste conferentie niet meteen alle redenen waarom mensen zich minder welkom voelen bij een concert of festival behandelen, dus we hebben er eentje uitgepikt: rolstoelgebruik. 

De in dit onderwerp geïnteresseerde conferentiegangers gaan in rolstoel op pad om te ervaren hoeveel verschil het maakt of een deur naar binnen of naar buiten toe opengaat. Of hoe ingewikkeld het is om bier te bestellen als je zittend in je rolstoel niet boven de bar uitkomt.

Los van dat het best grappig zal zijn om met een groepje onervaren rolstoelers op pad te gaan, moet het toch op z’n minst ook wat nieuwe inzichten opleveren. 

De leider van dit panel is een ervaringsdeskundige. Een groot muziekliefhebber die al zijn hele leven in een rolstoel zit.  Die overigens als eerste enthousiast bevestigde dat hij mee wilde doen. Dat je in een rolstoel zit betekent duidelijk niet dat je een langzame mailer bent. Ook daar kunnen mensen nog wat van leren.

Minke Weeda