Ik ben best goed in dingen verkeerd inschatten. Zo ben ik een keer naar Chicago gevlogen om een band te zien die ik absoluut nooit meer ergens anders zou kunnen zien. Een paar maanden later bleek dat ze toch ook gewoon naar Nederland zouden komen en was heel de wereldreis nergens voor nodig geweest. 

Ooit heb ik kaartjes weggeven, omdat ik moe was en dacht dat ik die band een volgende keer wel weer zou zien. Dat werd zo’n beetje de meest gedenkwaardige show ooit van een band die niet veel later uit elkaar ging. 

Nu heb ik een tijdje terug kaartjes gekocht voor een concert in Londen. Niet dat ik heel veel verwachtte van de show, maar het debuutalbum van de artiest in kwestie was een van de allereerste lp’s die ik zelf kocht. Op de een of andere manier was het nooit gelukt om die nummers live te zien worden vertolkt en dat moest er nu maar eens van komen, vond ik.  

Gisteren kondigde de artiest onverwachts aan dat het de laatste tour ooit wordt. Londen is niet zo ver weg en ik slaap de laatste tijd prima, dus volgens mij ga ik daar gewoon bij zijn. Natuurlijk kan die artiest nog terugkomen op haar besluit en staat ze volgend jaar toch ineens in een zaal om de hoek. Als ze daar zin in heeft, dan gun ik haar dat van harte. Maar ergens hoop ik dat ze zich aan haar belofte houdt dat ze nooit meer in Europa te zien zal zijn. 

Maak ik eindelijk ook een keer iets legendarisch mee.

Minke Weeda