Waren op het vorige album (Zest, 2022) veel nummers nog geïnspireerd door en vernoemd naar grote namen uit de Jazz, voor Machine haalde band zijn ideeën veel dichter bij huis, en ging vooral bij zichzelf te rade. Dat betekent dat het achtste album van Bruut! misschien wel meer Bruut! is dan het ooit heeft geklonken.  

Verandering van spijs doet eten, en met verandering moest het Amsterdamse kwartet noodgedwongen omgaan, omdat bassist en bandlid van het eerste uur Thomas Rolff na veertien jaar besloot de band te verlaten. Met Sean Fasciani werd een uitstekende vervanger gevonden en met zijn komst deden ook andere muzikale invloeden hun intrede. Het eigen oeuvre werd dankzij een frisse blik herontdekt en nieuwe invalshoeken en perspectieven zorgden voor een ander geluid.  

Maar het vertrek van Rolff en de komst van Fasciani is niet het enige wat veranderde. Zo is er voor het eerst in de geschiedenis van Bruut! een geluid van buiten op een album te horen. Niemand minder dan dichter Joost Oomen verzorgt een gastoptreden op twee nummers. Hynder is een opsomming van verschillende soorten paarden. Het nummer begint als een postrock song, waarna balkan-jazz langzaam de overhand krijgt. Lang lijkt het erop dat we met een instrumentaal nummer te maken hebben, zoals we die van Bruut! gewend zijn, maar vlak voor de helft valt Oomen in als Theo Koomen met de zin: “En daar komen de paarden!” Een opsomming in crescendo volgt en dit nummer opzwepend noemen is eigenlijk een understatement. 

Ook op Brief is Oomen te horen. Het gedicht Lieve Pudding, uit zijn bundel Lievegedicht wordt hier vakkundig muzikaal omlijst. Het nummer valt op door de gesproken tekst, maar ook doordat het een rustpunt vormt na twee redelijk heftige en uptempo nummers, Gheute en Grippage. We zijn dan halverwege Machine en na Brief lijkt Bruut! De draad weer op te pakken bij het begin, want Bnoolata klinkt net als openingsnummer Machine vlot en dansbaar met een pakkende groove en schier hypnotiserende melodieën. De eerste wordt gevolgd door het rustige Poly, echte relax-jazz en het openingsnummer door het volgende unicum voor BRUUT!, die ook wel bekend staat om songtitels die uit één woord bestaan: In Bloom.  

Het duurt een volle minuut voordat ik het herken, maar het blijkt inderdaad een cover van Nirvana, verpakt in een Latijns-Amerikaans ritme. Wederom een invloed van buiten dus, die vakkundig naar eigen hand is gezet. Over buiten gesproken: voor Machine putten de Amsterdammers inspiratie uit de natuur. In het najaar van 2023 zonderde de band zich af op Vlieland. Op het stille, kleine en toch ruimtelijke eiland vond Bruut! zichzelf in de zilte zeelucht opnieuw uit en legde dat met producer Frans Hagenaars vast op dertien nummers, waarvan de laatste, Vlie, een ode is aan het mooie waddeneiland.  

Ook met een nieuw bandlid en gastoptredens blijft BRUUT! een imposante, goed geoliede machine en een stoer jazzbeest, zoals blijkt uit het (te) korte Hive, dat er niet voor terugdeinst om die jazz te doordrenken met andere genres. En dus kunnen we wederom gerust spreken van een veelzijdig en virtuoos album. Machine klinkt bruter dan bruut en zo bewijst het Amsterdamse kwartet nog maar weer eens dat hij het uitroepteken in de bandnaam dubbel en dwars waard is.