Vorige week was ik op het showcasefestival SXSW in Amerika. Om bands te kijken en hopelijk nog meer ideeën voor ons eigen Left of the Dial-festival op te doen.
Er was een tijd dat de Nederlandse media uitgebreid verslag deden van dit enorme 8-daagse evenement, maar de afgelopen week zag ik weinig Nederlands nieuws vanuit Texas. En dat terwijl er dit jaar toch best wat te melden viel. Vooral over artiesten die níet speelden.
Het multidisciplinaire festival in Austin wordt al jaren gesponsord door het Amerikaanse leger en door bedrijven die ook met wapenhandel te maken hebben, maar dat was kennelijk nooit iemand opgevallen. Of er was toen geen Hamas-Israël-oorlog gaande, dat kan ook.
In elk geval waren er nu een paar artiesten die zich vanwege die sponsoren daags voor het festival terugtrokken en daar op hun social media over berichtten. Dat veroorzaakte een sneeuwbaleffect en voor SXSW goed en wel was begonnen, hadden er zich zo’n 60 artiesten afgemeld, waaronder de gehele delegatie Ierse artiesten die daar onder de noemer ‘Music from Ireland’ een showcase zouden doen.
Voor elke ook maar enigszins sociaal bewogen artiest werd het ingewikkelder en ingewikkelder. Veel bands kregen vanuit hun thuisland subsidie om af te reizen naar SXSW, of hadden de maanden ervoor via crowdfund-acties geld opgehaald om hun reis te bekostigen. Konden zij het zich wel veroorloven om niet te spelen? De Ieren kregen hoe dan ook steun vanuit hun overheid, dus dat maakte het een stuk makkelijker. Voor artiesten uit andere landen was het een moeilijkere beslissing.
De bands die hun keuze om wel of niet te spelen op social media toelichtten, konden vrijwel zonder uitzondering op een berg reacties rekenen.
Soms positief en vol begrip, net zo vaak negatief en boos.
Mensen die kwamen vertellen dat het belachelijk en laf was, dat ze überhaupt nog nooit van de band in kwestie hadden gehoord en dat iedereen het sowieso alleen maar deed om aandacht te krijgen.
Ook waren er betweters en moraalridders. De beslissing (welke dan ook) was niet goed en sowieso ook nog eens verkeerd verwoord. Bands die niet speelden, hadden dat wel moeten doen en het podium moeten gebruiken om een statement te maken, bands die wel speelden, waren hypocriet en werden bijna persoonlijk verantwoordelijk gehouden voor elk oorlogsslachtoffer dat er vanaf nu nog valt.
De Ierse delegatie van artiesten besloot in eerste instantie nog wel onofficiële shows te spelen in Austin. Daar kwam uiteraard ook commentaar op, want al maakten die shows geen deel uit van SXSW, indirect vonden ze plaats, omdat het officiële festival gaande was.
Uiteindelijk kwam er snel een einde aan de onofficiële shows voor de Ieren, maar niet door de kritiek van de agressieve vredesactivisten.
De Ierse band die als eerste een optreden in een niet aan SXSW verbonden club deed, werd later die nacht door Homeland Security van hun bed gelicht. Volgens hun visum waren ze alleen in Amerika toegelaten om op SXSW te spelen en daar hadden ze zich nu niet aan gehouden.
Voor zover ik weet, is het met een sisser afgelopen, maar de schrik zat er bij de Ieren goed in en dus hebben ze daarna dus afgezien van andere optredens.
Over de bloeddorstige toon van alle commentaren heb ik me niet eens echt verbaasd – de meeste mensen zijn nou eenmaal niet zo leuk – wonderbaarlijker was voor mij de minimale berichtgeving vanuit de organisatie van SXSW.
Toen het muziekfestival al anderhalve dag bezig was, kwamen ze met een heel algemeen statement waarom ze nog steeds achter de sponsoring vanuit het Amerikaanse leger stonden. Niks over artiesten die zich hadden teruggetrokken, laat staan dat ze hun bezoekers een lijst gaven van de bands die nu niet meer te zien zouden zijn. Dat moest je zelf maar uitzoeken aan de hand van de app die nou niet bepaald secuur werd bijgehouden. Wat logischerwijs tot nog veel meer irritatie leidde.
Uiteindelijk waren er dus een hoop boze mensen in Texas, maar het is nog niet te zeggen wat het langetermijneffect daarvan zal zijn. Volgend jaar zal moeten blijken of het muziekfestival in Austin dusdanig veel schade heeft opgelopen dat artiesten en kaartkopers en masse wegblijven.
Als dat zo is, staan we in Rotterdam met Left of the Dial klaar om ze allemaal met open armen te ontvangen.
Wij zijn namelijk faliekant tegen oorlog, maar in dit geval zijn we niet vies van wat lijkenpikkerij.
Minke Weeda
MuziScene magazine 
Een gedachte over “De SXSW-boycot”