Lily Fontaine giechelt. Kinderen waren ze nog, vertelt zij, de laatste keer dat ze hier in Rotterdam waren, drie jaar geleden al weer, tijdens Left of the Dial. ‘The best festival in the world‘. Welgeteld vijf liedjes hadden ze toen. ‘Nu zeven’, roept iemand uit het publiek, en weer giechelt de innemende frontvrouw van English Teacher: ‘nee joh, nu hebben we er acht’, grapt ze.

Foto’s: Jan Rijk

Geef een band met vijf liedjes en kans om zich te presenteren op je festival en drie jaar later blijkt dat een van de nieuwe beloftes te zijn in het Verdeeld Koninkrijk. Een single uitgebracht op Speedy Wunderground, een optreden op de Engelse nationale tv bij Jools Holland, een debuutalbum is onderweg en verschijnt dit voorjaar. Het dividend van de investering betaalt zich vanavond tijdens een dubbel-headliner concert van English Teacher en Sprints uit in niets dan liefde voor Rotown, Rotterdam en het festival Left of the Dial. Vooral bij Lily Fontaine spettert de vreugde er vanaf om weer terug te zijn in Rotterdam. Zij is een van de twee indrukwekkende persoonlijkheden die deze avond bijzonder maakt.

Gevoelsmatig zou je de volgorde andersom bedenken, maar Sprints opent dit keer het bal in Rotown. De Ierse band komt op hun dit jaar verschenen debuut Letter To Self stevig uit de hoek met moshpit-uitlokkende garage-punk. Ideale afsluiter van een avondje, zou je dus denken. Maar Sprints en English Teacher besluiten anders, en wisselen tijdens de tour waarin ze samen door Europa trekken de volgorde af.

Sprints kost het moeite om de uitverkochte zaal op gang te krijgen. Hoe imponerend Karla Chubb ook is met haar oranje-rode haar, tomeloze energie en vervaarlijke strot – afhankelijk van hoeveel kracht ze zet laverend tussen het vuur van Amy Taylor van Amyl And The Sniffers tot en met het rauwe van ACDC’s ‎Brian Johnson – en hoe vaak ze ook vraagt of iedereen al is opgewarmd en het naar z’n zin heeft, wil het niet direct klikken. Pas als een aantal devote fans zich vooraan tegen het einde van de set tijdens uptempo liedjes als A Wreck, A Smess en afsluitend Literary Mind met de zaak gaan bemoeien, ontstaat toch die pit die je vooraf verwacht. Sprints bewijst in Rotown dat het een aanstekelijke energieke liveshow in huis heeft. Met die grootse persoonlijkheid Karla Chubb als vurig rondvliegend middelpunt. Maar het songmateriaal – Literary Mind is daarvan een voorbeeld – heeft ook een hoog pubrock-gehalte: het is aanstekelijk, leuk, maar niet zo uitzonderlijk.

Ook English Teacher heeft met Lily Fontaine zo’n persoonlijkheid met een enorme uitstraling in huis. Er is al vaak over geschreven; als vrouw van kleur vormt ze nog een uitzondering in het overwegend witte-mannen-indie-wereldje. Maar schuif dat opzij en we zien in Rotown vanavond een innemende persoonlijkheid die straalt en met ongelofelijk veel plezier musiceert. En beschikt over een fantastische zangstem, wat vooral aan de dag komt in rustiger liedjes als A55, en ze haar zangstijl in r&b-richting ombuigt. Maar met evenveel gemak kan ze maniakaal klinken (‘I’m not crying, you’re crying‘) of post-punk op de korrel nemen met haar versie van praatzang in Good Grief.

Net zo veelzijdig als Fontaine is de band ook zelf. Probeer maar eens een label te plakken op wat English Teacher doet. Dat weten ze zelf ook maar al te goed en verzinnen daarom variaties op de dooddoener ‘postpunk’ om hun stijl te vatten: post-wonk bijvoorbeeld. Niet alleen vliegt het songmateriaal alle kanten uit, ook binnen de nummers zelf volgen gitarist Lewis Whiting, drummer Douglas Frost en de werkelijk virtuoze bassist Nicholas Eden onnavolgbare paden. Traditionele songstructuren zijn ver uit het zicht, in de liedjes die – zo vertelt de band in interviews – voortkomen uit het ‘met goed gevoel voor humor mixen van allerlei invloeden’. Het resultaat is een fascinerende show die de indruk wekt dat we een heel bijzonder nieuw talent aan het werk hebben gezien.

Fontaine kraait het uit van plezier als een van de leden van Sprints achter de drumkit plaatsneemt om English Teacher te versterken en Song About Love wordt ingezet, een nummer, uitgebracht op single door Speedy Wunderground, dat zij normaal niet live spelen. Het blijkt een cadeautje voor Rotown, voor Rotterdam en het Rotterdamse publiek, een liefdesverklaring dankzij de warme herinneringen aan die eerste keer, toen ze nog ‘kinderen’ waren.