Een kleine drie jaar na het verschijnen van debuutalbum Concrete Pleasures verschijnt de tweede langspeler van de Utrechtse indie-rock/alt-folkformatie Classic Water. Fans van het eerste uur kunnen gerust ademhalen, al is er wel wat veranderd. Matter of Time klinkt ingetogener en laat zowel de band als de luisteraar veel ruimte voor introspectie en daarvoor wordt over het algemeen de tijd genomen. De nummers zijn rijk van soberheid, want worden steevast gekenmerkt door een uitgekiende spanningsboog die de luisteraar enerzijds probleemloos bij de les houdt, terwijl het album anderzijds toch heerlijk gedachteloos weg luistert.  

Matter Of Time is als een verzameling verstrooide zonnestralen op een kalme dag. De stem van zanger/gitarist Tom Gerritsen (The T.S. Eliot Appreciation Society) ligt lekker in het gehoor en wordt vrijwel onophoudelijk omlijst door de warme klanken van akoestische gitaar. Maar laten we vooral de rest van de band niet vergeten, want bassist Jan Pieter Middelkoop, drummer Albert Dijken en toetsenist Lotte van Leengoed zorgen voor fijnzinnige gelaagdheid, die niet alleen diepte toevoegt, maar vooral ook perspectief. Met name de tweede stem van Van Leengoed, zoals prominent te horen in openingsnummer Hopes en minder uitgesproken, maar daarom niet minder belangrijk op het daaropvolgende nummer The Hurting Kind, dat wordt gekenschetst door een oorwurmachtig ritme, dat wordt onderstreept door het melancholieke geluid van de synths, die mooi mengen in de mix van gitaar, bas en drums. Ook op het derde en langste nummer van de lp, Question, is dit weer het geval en zo wordt de luisteraar onmerkbaar opgeslokt door het Classic Water, dat nog meer moois in petto heeft.  

Neem Asleep, dat zo a-typisch begint, dat ik in eerste instantie enigszins knorrig door het venster naar buiten keek, of ik daar de bron van het geluid kon achterhalen. Eenmaal gewend aan het geluid en blijkt het een earcatcher van jewelste, want eenmaal terug in de outro stoort het geenszins en ook bij nadere beluistering is eerder rustgevend dan storend. Titelnummer A Matter Of Time begint met een tevreden boppende bas en ontpopt zich als een heerlijk indiepoprocknummer dat vakkundig wordt opgebouwd en zich zonder haast in bijna zes minuten in redelijk tempo naar het einde spoedt, want het is onmiskenbaar het vlotste nummer van de plaat die met Something Stolen, over iemand die zich steeds minder kan herinneren, ingetogen wordt afgesloten. 

Dat Classic Water wel degelijk herinnerd zal worden, staat als een paal boven water. Het debuut van de band beloofde veel goeds voor de toekomst en met Matter of Time verdienen de indierockers een welverdiende plaats in het collectieve geheugen van muziekminnend Nederland, naast bands als bijvoorbeeld Johan, Alamo Race Track en El Pino and the Volunteers.