Idles gaat voort op de weg die met Crawler al voorzichtig werd ingeslagen. Opener MTT 420 RR introduceerde al een Idles met een andere ‘energie’, bedachtzaam, zacht, melodie, met toetsen, muziek met een emotionele lading, maar eens iets anders dan boosheid en opwinding. Hoewel, hoe dat nummer eindigt – ‘Are you ready for the storm‘ – sloeg direct weer een brug naar de Idles die we enkele jaren terug leerden kennen en waar we verliefd op werden. Toch leek het even of de band van protest en een politieke weerstand zo wat naar de achtergrond werd gedrongen.

Zet Tangk op en we bevinden ons in die ‘vibe‘. Opnieuw opent de plaat met een bedachtzaam nummer Idea 01. Maar dit keer blijft Idles in die sfeer en wordt geen brug meer geslagen naar die opwindende punkrock waarop het zo lekker moshen was. Eigenaardig genoeg is de plaat vernoemd naar een term die de muur van feedbackende gitaren waar de band om bekend staat moet uitdrukken; Tangk spreek je uit als ‘tank’, met een hintje van een ‘g’ erin, en staat voor die muur van lawaai die je omver blaast.

Dat doet Idles weer heel erg goed, precies op tijd de koers verleggen. Net op het moment dat je je afvraagt of je nog wel benieuwd bent naar nog een plaat met meer van hetzelfde, gaat het roer toch flink om. Op Tangk horen we dat oude Idles heus nog terug. Al is het maar in het zo herkenbare stemgeluid van Joe Talbot. Het nummer Hall & Oats is bijvoorbeeld een ouderwets grof gespeelde punkrock ‘banger‘ en Gift Horse is weer een heerlijke beukende single waar de agressie uitspat en het goed op dansen is. Maar verder sijpelt er een andere meer relaxte sfeer in de liedjes. Dat gevoel dat je erbij krijgt wordt in de hand geholpen door de gelikte productie. Natuurlijk bemoeide gitarist Mark Bowen zich daar weer mee, maar hij werd dit keer geholpen door Nigel Goodrich (werkte onder andere met Radiohead) en Kenny Beats. Het geluid van Tangk is prachtig verzorgd, klinkt vol en warm, maar kiest voor sounds die het toch een alternatief en een tikkie duister sausje geeft, zoals in Grace. Idles, maar gewikkeld in een commercieel verantwoorde deken, waaronder het aangenaam dutten is.

De band brengt naar buiten dat het een album vol liefde is, of vol liefdesliedjes, zo je wilt. We hadden niets anders van ze verwacht. Want we weten dat achter dat front van agressieve muziek een zachtaardig gemoed schuil gaat. Niet voor niets putten ze zich uit in pleidooien voor empathie en wat je ouderwets ‘naastenliefde’ zou kunnen noemen. Maar dit keer laat Idles dat masker muzikaal nog een beetje verder zakken. Tangk is een album waarin je mee gaat wiegen, en je goed gaat voelen. Neem nu een intens liedje als Roy, het is prachtig, vol passie gezongen door Talbot. Of A Gospel waarin een piano de hoofdrol speelt; het is toch bijna onwaarschijnlijk dat Idles ooit zoiets zou maken? Hiermee wordt het palet waarmee de band zich presenteert met een letterlijk hartveroverend resultaat uitgebreid.