Als ik mijn hond uitlaat, kom ik regelmatig dezelfde gast tegen. Al jaren. Ooit heb ik op de regionale televisie iets over mijn werk verteld en dat had hij gezien. Sindsdien begroet hij me met ‘hé filmster!’

Soms probeert hij een praatje aan te knopen, maar mijn hond heeft het niet zo op andere mensen, dus meestal geeft hij het na twee zinnen op. Vreemd genoeg gaan die twee zinnen altijd over tv-programma’s. Waarschijnlijk denkt hij naar aanleiding van dat ene interview dat ik bij een omroep werk. Dat heb ik maar zo gelaten, want mijn hond is niet groot, maar maakt wel een hoop herrie en om nou mijn CV boven dat geblaf uit te gaan staan schreeuwen, is ook weer zo wat. 

Op zondagochtend zag ik hem aan de overkant van de straat. Hij zwaaide en riep: ‘Hé filmster, dat is me allemaal wat bij de televisie hè? Kijk maar uit!’

Kennelijk had hij over het NPO-rapport gelezen en ik vroeg me af of dit wellicht het moment was om hem uit te leggen dat ik in de muziek werk. 

Toen riep hij er achteraan: ‘Nou ja, als je die chagrijnige dwerg meeneemt, komt er natuurlijk niemand bij je in de buurt!’

Ik geloof dat ik het bij nader inzien wel best vind. Een filmster met een chagrijnige dwerg. Ik kan rotter bekend staan in de buurt. 

Minke Weeda