Bill Ryder-Jones leerden we zo rond 2015 kennen aan de hand van zijn tweede album West Kirby County Primary, een plaatje dat ons inpalmde met fris klinkende gitaarpop, een beetje geënt op de Amerikaanse school. Niet verwonderlijk misschien, voor een gitarist die sessiewerk verrichtte voor bijvoorbeeld Arctic Monkeys. En met fris bedoelen we ook optimistisch klinkend; muziek waar je vrolijk van wordt, ondanks de teksten met vaak een wat sippe insteek.

We zijn een flink aantal jaren verder en hier is het vijfde album van diezelfde singer-songwriter. Een album dat een heel andere toonzetting heeft, als gevolg van wat Ryder-Jones de afgelopen jaren meemaakte. Het zijn liedjes geworteld in liefde, verlies en liefdesverdriet die je niet zelden de diepe duisternis in leiden. En toch, er klinkt ook hoop door in de openhartige teksten, een lichtje in het donker van de koude weerbarstige winter. Het walsje in How Beautiful I Am, straalt die ingetogen hoop mooi uit.

Bill Ryder-Jones zingt het hele album zacht, vanuit zijn keel, alsof hij ons toefluistert en je de stembanden hoort trillen. Passend bij een intieme plaat.

Bij een plaat met zo’n uitgangspunt zou je misschien een minimale aanpak verwachten, maar niets is minder waar. Ryder-Jones pakt het voor zijn doen ambitieus aan dit keer. De arrangementen zijn rijk, maar blijven smaakvol. Een piano, eens een blazer, een strijkje. Met die middelen weet hij zijn kleine liedjes groots te laten klinken. Thankfully For Anthony bijvoorbeeld, een wiegend liedje op een langzaam slepend ritme, lijkt wel explosief te knallen als de strijkers inzetten. Prachtig. Als het je raakt tenminste, want voor het zelfde geld komt het plastic en te overdreven over, dat randje waarop ook Sufjan Stevens zo vaak balanceert en af en toe over de rand pleurt. This Can’t Go On is qua inzet van tierelantijn de uitbijter, gebaseerd op samples uit een discohit uit de jaren zeventig, maar het levert wel een indrukwekkend mooi liedje op. En er is nog dat liedje met een kinderkoor. Och, oordeel zelf.

De titel Iechyd Da betekent in het Welsh goede gezondheid. Het Welsh komt ook terug in het afsluitende slaapinstrumentaaltje Nos Da, wat welterusten of goede avond betekent. De Engelsman Bill Ryder-Jones bedient zich graag van deze taal, die hij bewondert om z’n schoonheid en omdat het hem doet denken aan zijn jeugdjaren waarin hij zijn vakanties doorbracht in Wales en Schotland – zie de bijgaande video en de afbeelding op de hoes. Naar eigen zeggen vroeg hij Gruff Rhys om toestemming om zijn album een naam in het Welsh te geven, en kreeg die. Gelukkig maar, want het is een passende vlag voor een uitmuntend hartverwarmend luisteralbum.