Ooit ontdekt door Tim Knol, maar ook gewoon op eigen kracht een band om rekening mee te houden: Teddy’s Hit. Hun debuut Painters schreven we al de hemel in, en dat gaan we ook doen met opvolger Scratch.

Een belangrijke reden om dat te doen is het feit dat Teddy’s Hit de hit-formule niet herhaalt, maar op het tweede album een nieuwe koers kiest. Feit dat die koers opnieuw iets buitengewoon smaakvols oplevert, is niets meer of minder dan een vette bonus.

Op het debuut viel op dat de drie Amsterdammers zo vrij als een vogel speelden met invloeden uit de indie van de jaren negentig, waarbij je dan moet denken aan Pavement, maar evengoed geïnspireerd leken door slackers als Mac DeMarco en dat combineerden met het lef in de presentatie van stadsgenoot Willem Smit (Canshaker Pi, Personal Trainer).

Welnu, het lijkt erop dat de jongelieden wat dieper de platenkast van de ouders ingedoken zijn en bands als Gang Of Four hebben ontdekt en lijnen hebben getrokken naar hedendaagse punkfunkende erfopvolgers zoals Parquet Courts. Die namen noemt de bio in elk geval. En luisterend naar het resultaat kunnen we vooral die laatste referentie onderschrijven.

Teddy’s Hit is naar eigen zeggen ‘meer vanuit de groove’ liedjes gaan schrijven. En dan kom je dus op een terrein waar gitaarpop dansbaarheid ontmoet. Niet direct het agressieve slap-bassende werk van Gang Of Four, nee, maar wel indiepop waarin de bas en een dansbaar ritme een grotere rol gaan spelen. Ja, we horen nog net geen koebellen, maar wel hier en daar percussie en toefjes electronica. Die combi met de frisse en gedurfde manier van liedjesschrijven – het moet getuige de krankzinnige wendingen in de nummers toch wel haast zo zijn of Stephen Malkmus is voor deze band net als voor de al eerder genoemde Willem Smit een inspiratiebron – pakt op dit album uitstekend uit.

Liedjes als Rooster In The Haze, Scratch, Shapes en Firenze vallen binnen de nieuwe aanpak. Lemon doet dan weer net iets meer denken aan het oudere gitaarwerk. En je moet door de kenmerken van het liedje en de wijze van zingen toch met regelmaat denken aan genregenoten Personal Trainer; bij X-ray bijvoorbeeld en afsluitend Write A Poem. Binnen die bandbreedte speelt het zich af, en zijn het stuk voor stuk briljante liedjes.

Lof verdient Teddy’s Hit voor de creatieve manier van liedjesschrijven, volkomen vrij van vrees. Scratch klinkt daarom als een speeltuin. Ook van het opnemen en mixen hebben ze een speeltuin gemaakt. Luister maar naar dat hooklijntje op gitaar in Grass. Dat komt wel telkens herkenbaar terug, eerste even hard zodat het in je brein wordt vastgenageld, en daarna wat meer verdekt maar nog altijd heel herkenbaar. Leuk gedaan, en zo zit de plaat vol met details die de liefhebber zal doen watertanden. Het doet uitkijken om ze live aan het werk te zien met dit puike materiaal, vanavond (donderdag 11 januari) bijvoorbeeld in Bitterzoet.