De smaakpolitie mag nog zo hard op mijn deur kloppen: ik was, ben en blijf een fan van de Canadese symfonische rockgroep Rush. Geddy Lee (bas/synths/zang), Alex Lifeson (gitaar) en Neil Peart (RIP, drummer extraordinaire) verzorgden de soundtrack bij mijn wonderjaren en op deze oude liefde zit tot op de dag van vandaag geen sleet. Het trio creëerde nieuwe – soms buitenaardse, vaak dystopische – werelden, waar je als adolescent en ontwakende muziekliefhebber heerlijk in kon verdwijnen. Posters van Rush sierden mijn tienerkamer, hun albums kende ik voor tot achter en terug, teksten idem dito. Drummer Neil Peart was tevens verantwoordelijk voor die songteksten, waarbij hij zich niet verlaagde tot het bezingen van het aanduwen en vol yoghurten van vrouwen, maar in parabels onder meer maatschappelijke misstanden aankaartte. Voorbeeld? Neem het nummer Witch hunt van het nog altijd succulente Moving pictures– album. ‘They say there are strangers who threaten us / Our immigrants and infidels / They say there is strangeness too dangerous/In our theaters and bookstore shelves / Those who know what’s best for us / Must rise and save us from ourselves / Quick to judge, quick to anger / Slow to understand/Ignorance and prejudice / And fear walk hand in hand’. Ik vrees dat er weinig Rush-fans zijn onder de PVV-aanhang… 

Wanneer de kans zich voordoet, smokkel ik een Rush-track in mijn/onze dj-sets. Voor mijn dj-buddy M. het teken om twee forse bossen peterselie in zijn oren te proppen en de dichtstbijzijnde schuilkelder op te zoeken. Zalig de onwetenden.

In 1979 speelde Rush in Geleen, op wat mijn tweede Pinkpop-editie moest worden. Ware het niet dat ik een week eerder tijdens een jeugdvoetbaltoernooi na een splijtende pass vrije doortocht had naar het doel en een verdediger me van achteren keihard neerhaalde. Mijn pijnkreten bereikten vocaal gezien registers waar Geddy Lee alleen maar van kan dromen. Een dag later naar de dokter. Het verdict: gescheurde enkelbanden, dag Pinkpop. Hoewel niet gezegend met een hoge pijngrens, negeerde ik het doktersadvies en toog een paar dagen later, ingetaped en wel, naar het Burgemeester Damen sportpark in Geleen. Als 15-jarige genoot ik van de optredens en met name dat van Rush, waar ik wekenlang naar had uitgekeken. Na afloop strompelde ik, ondersteund door twee meiden uit mijn klas, moe maar voldaan huiswaarts.

Afgelopen week kreeg ik de tip dat het Pinkpop-optreden van Rush op vinyl verkrijgbaar is. Bij de Aldi, godbetert. Spreekt voor zich dat dit voor mij een must have tijdsdocument is en een trip down memory lane, dus de volgende dag scoorde ik het enige album waarop ik zelf te horen moet zijn. Met die enkel is het overigens nooit meer goed gekomen. Maar ach: geen pijn, geen gein.

DJ 45Frank