De verkiezingsuitslag pakt weleens anders uit dan je hoopte. Die lijststrekker heeft na de verkiezingen ineens andere ideeën dan je dacht. Die gedroomde werkgever vindt vorm toch belangrijker dan inhoud. Dat biefstukje dat je net kocht blijkt nepvlees. Soms zit het tegen of veranderen de dingen waar je bijstaat in iets waar je niet op zit te wachten; het leven herbergt tal van teleurstellingen. Gelukkig is er altijd nog Guided By Voices, de rots waar elke conservatieve rockliefhebber op kan bouwen.

Je kunt er nog net niet de klok op gelijkzetten, maar het scheelt niet veel. Hier is album nummer 3 van 2023 en opgeteld heeft de band er nu 39 op naam staan. ‘Bob’s power is relentless‘, schrijft een fan in een commentaar op de aankondiging. En zo is het. Het ene album wil weleens verschillen van het ander, een lichte koerswijziging hier, een beetje meer naar daar, maar in hoofdzaak zijn ze allemaal precies zoals je verwacht. De stem van Robert Pollard, die geweldige gitaarsound van Doug Gillard, de muzikale grapjes en gestoorde teksten, die composities die soms schetsen lijken, maar als je even niet oppast ineens weer op poppen als je staat te neuriën, je haar kammend in de vroege morgen voor de spiegel.

Nowhere To Go But Up telt 11 liedjes. En zoals de band zelf aanstipt: zonder refreinen en maar twee teksten die een keer worden herhaald. Guided By Voices is na veertig jaar nog even onbevreesd als altijd. Dan denk je misschien dat die liedjes dus nergens heen gaan en waarschijnlijk als totale chaos moeten overkomen, maar niets daarvan. Je kunt, zo bewijst Guided By Voices maar weer eens, prima telkens andere woorden zingen, over een structuur in de muziek die verdacht veel op een gewoon liedje lijkt. En verdomme, een paar keer op repeat en je gaat weer op in die heerlijke liedjes en die vervaarlijk lekkere hooks. Zelfs zonder refreinen is het toch weer zo pakkend als de pest. En die vette sound, daar mag je elke indieliefhebber toch voor wakker maken.

How Did He Get Up There, dat is toch wel hét nummer op dit album. Een rockopera in vier minuten met een fade-in die theatraal eindigt met een knal op een piano. Of nee, toch Cruel For Rats, dankzij een heerlijke gitaarriff. En Stabbing At Fractions, waar haalt Pollard de titels toch weer vandaan, bekt bij het meezingen echt heel lekker. het is wel opletten, want het komt maar één keer voorbij. In Jack Of Legs oren we nota bene even nepblazers, die het direct naar een nog hoger niveau tillen. En We’re Going The Wrong Way In is ook al uit het leven gegrepen. ’We’re going the wrong way in, I’ll say it again’, zingt Pollard, en daarmee hebben we een van die teksten die wordt herhaald gevonden, en dan ook gelijk maar 8 keer. Maar ja, anders komt die waarschuwing misschien niet aan hè.

De fans weten voldoende, ik zou zeggen, op een drafje naar uw platenboer, en om met Pollard te spreken: ‘last one is a rotting corpse‘.