Iemand vroeg me licht verontwaardigd waarom ik nooit reageerde op uitnodigingen voor netwerkborrels. Die persoon organiseerde ze en sprak vol trots over hoe waardevol ze waren. Ik wilde niet al te negatief zijn, dus ik heb iets gemompeld over druk-druk-druk en andere prioriteiten.

De waarheid is dat ik op zulke borrels nog nooit iemand heb ontmoet die ik daadwerkelijk aan mijn netwerk zou willen toevoegen. Als je met leuke mensen in contact wilt komen, kun je veel beter een ander excuus verzinnen om met hen te praten. 

Dat is voornaamste de reden dat we nu een Left of the Dial-magazine aan het maken zijn. 

Vorige week heb ik een interview gedaan met een andere festivaldirecteur. Ze deed het gesprek vanaf haar bank. Ze leek haar pyjama nog aan te hebben en ze moest haar verhaal een keer onderbreken, omdat haar kat wat onhandig op schoot probeerde te springen. Ik vond haar vanaf de eerste minuut sympathiek.

Zonder onderbroken te worden door een schaal bitterballen die rondging, of een toespraak van een netwerkorganisatie-medewerker, kon ik honderduit vragen over waarom ze bepaalde keuzes had gemaakt. Aan het einde van het gesprek had ik tien ideeën voor ons eigen festival.  

Meer mensen hier op kantoor hebben interviews gedaan met collega’s met vergelijkbare banen bij andere festivals. Onder het mom van ‘dit zijn dingen die de lezer van ons magazine zouden willen weten’ stelden ze eerst voor de hand liggende vragen. En die leidden vanzelf tot een diepgravend gesprek over hun vakgebied. Ook zij gingen daarna met nog meer enthousiasme door met hun normale werk. 

Af en toe eventjes de onwetende journalist uithangen, is meer waard dan duizend netwerkborrels. Echt, ik kan het iedereen aanraden: maak een magazine. 

Minke Weeda