Terwijl het lijkt alsof het leven een tikje gas terugneemt in de zomer, draait de muziekwereld op volle toeren door. Reden te meer om onze checklist te checken, want er komt nog steeds veel moois uit. 

Black Duck – Black Duck 
Er gaat misschien niet meteen een belletje rinkelen bij de naam Black Duck, maar het is goed om toch even op te letten. We hebben hier namelijk wel met een powertrio van doen. Zo werkten de bandleden bijvoorbeeld alle drie samen met Ryley Walker en gitarist Bill Mackay ook met onder andere Bill Callahan. Gitarist en bassist Douglas McCombs zou je ook kunnen kennen van zijn baanbrekende band Tortoise, en ook drummer Charles Rumback zit al vele jaren in de geïmproviseerde muziekscene van Chicago. Reden te over om dit instrumentale pareltje dus eens erbij te pakken. Zomaar een greep: Delivery is een ruwe diamant met vervormde gitaren en indrukwekkende drums. The Trees Are Dancing is filmisch en enigszins lo-fi maar blijkt uiteindelijk een mooie opmaat naar Thunder Fade That Earth Smells – wat een prachtige titel, en fantastische grungy experimentele improvisatie! Slotnummer Light’s New Measure overtreft qua lengte en compositie de overige nummers, omdat het uitblinkt in ingetogenheid, waaruit dan toch weer eens blijkt dat ‘less is more‘. (Thrill Jockey / Konkurrent)

Brigid Mae Power – Dream From The Deep Well 
Laat je niet in de luren leggen door het label Folk, want de muziek van de Ierse Brigid Mae Power is daarin weliswaar geworteld, maar zij weet heel goed een brug te slaan naar hedendaagse luisterpop.Dat doet zij niet alleen met een uitstekende uitvoering van Tim Buckley’s I Must Have Been Blind, maar ook volop door eigen nummers als het rustige Counting Down en het enigszins ijle en psychedelische The Waterford Song, waarmee zij haar roots eert. En zo valt er dus volop te ontdekken op Dream From The Deep Well, dat zowel met een traditional begint als eindigt, maar dat verder hartstikke eigentijds is. Niet in de laatste plaats door de engelachtige stem van Power, zoals goed is te horen op het titelnummer of op Ashling, waar zij met compassie verhaalt van een brute moord op een Ierse basisschoolleraar. (Fire Records/Konkurrent)

Sam Burton – Dear Departed
Singer songwriter Sam Burton liet Los Angeles in 2020 achter zich en trok naar het platteland van de Verenigde Staten. Even zijn opgebouwde leven als muzikant na het verschijnen van zijn debuutalbum I Can Go With You achter zich laten. In Utah hielp de in Salt Lake City opgegroeide jonge artiest een vriend zijn huis herbouwen, en trok daarna kriskras door het land om telkens een poosje in iemands huis te verblijven. ‘I got nowhere to go‘, hoor je hem zingen in Coming Down On Me, een van de liedjes die hij in die periode schreef en die nu bij elkaar Dear Departed vormen. Doorleefde songs in de traditie van singer songwriters uit de jaren zestig en zeventig. Met veel zorg opgenomen, mooi gearrangeerd met net wat de songs nodig hebben om boven het maaiveld uit te steken; een piano hier, een groep strijkers daar. Het is daarom rijke pop rond de doorleefde liedjes van Burton, met telkens zijn bijzonder klinkende stem – met in de pieken van de emotie een licht trillertje – in de hoofdrol. (Partisan Records)

Eboman – Hold Your Horses
Eboman brengt zijn debuutplaat Hold Your Horses nu uit als een visueel album, een serie video’a op Youtube. Eboman noemt zich audiovisueel artiest voor wie het TikTok-tijdperk zijn natuurlijke habitat is. ‘Sommigen noemen het Fun ‘n’ Bass. Andere noemen het Sample Madness’, meldt het persbericht. Kijk en oordeel zelf.