Ze zijn maar met zijn drieën maar praten met Ramkot is alsof je voor een bijenkorf staat: met ongeveer dezelfde passie en vaart waarmee zij zalen plat spelen, praten de broers Tim en Tom Leyman en hun ‘brother from another mother‘ Hannes Cuyvers over hun muziek. De een tuimelt zo’n beetje over de ander, het enthousiasme en energie is bijna tastbaar. Alleen de jongste in het gezelschap, gitarist Tim Leyman, houdt zich net iets meer gedeisd. 

Maar als zo vaak, bedriegt ook hier de schijn. Want in gesprek voelt Ramkot dan aan als een ongecontroleerde wervelstorm, achter die eerste innemende indruk gaat een wereld schuil waarin de band ogenschijnlijk niets aan het toeval overlaat. Dat komt aan het licht als we informeren naar het opvallende artwork voor hun dit jaar verschenen debuutalbum In Between Borderlines, dat zoals alle visuele uitingen van de band is gemaakt door Taike De Wilde. Het is een donkere hoes met enkel drie gekleurde lijnen.

„Dat is een lang verhaal”, begint Hannes Cuyvers de uitleg over de achtergrond voor de opvallende hoes. „We hebben in al het artwork gewerkt met drie dezelfde kleuren. We hadden vroeger ook outfits voor liveshows dat daar bij paste. Het idee daarachter was dat het drie primaire kleuren zijn, maar dan wel een beetje vuile varianten daarop. Dat cijfer drie stond altijd al wel een beetje centraal en is ook iets sterks om mee te werken in je visuele identiteit. In de vorige hoes van de ep zijn die kleuren ook gebruikt, maar die voorstelling is druk en eclectisch en een beetje, eh, ‘arty’. Bij onze eerste volwaardige release wilden we voor een strakkere opzet gaan.”

Tom Leyman onderbreekt met de aanvulling dat de keuze voor het artwork is ontstaan naar aanleiding van de titel, met daarin het woord lines… Cuyvers: „..border lines, omdat we ook in verschillende levensfases zaten, tussen grenzen, in een overgangsperiode. Dus daaruit ontstond het idee dat we misschien gewoon met lijnen moesten werken. Heel strak, net als onze muziek. Simpel en super herkenbaar.”

Wat betreft de kleding die het trio op het podium draagt is het roer wel omgegaan. Ze hullen zich nu volledig in het wit en zwart. Die keuze is opnieuw een teken dat deze band niet zo maar wat doet; over elk detail wordt nagedacht en is er een uitleg bij. Tim Leyman roert zich nu: „Als je op het podium staat en al die mensen kijken naar je, dan wil je dat het er goed uitziet. En je wilt je onderscheiden van het publiek, want het is een show. Het visuele is misschien niet net zo belangrijk als de muziek, maar het draagt er wel aan bij, kan het versterken.”

Cuyvers : „Als ik voor mijzelf spreek, voel ik mij zekerder als je er bij zo’n kledingkeuze een visie aan kunt koppelen, of een concept. En ik denk dat het publiek het merkt als je zelfverzekerdheid uitstraalt. Ook al moet je het concept niet per se mondeling uitleggen, als dat klopt, dan klopt dat, en dat voelt een publiek. Allee, daar geloof ik toch in.” Tom vult aan dat de muziek dan wel primair is, maar de show en alle elementen die daaraan bijdragen erg belangrijk zijn. „Ik kick bijvoorbeeld op Tool of The Wall van Pink Floyd. Allemaal voorbeelden van shows waarbij veel is nagedacht over het verhaal, de mystiek er omheen.” En niet te onderschatten is de bijdrage die een gezamenlijke presentatie levert om met zijn drieën één blok te vormen, benadrukt Tom Leyman.

Tim: „Wat ik ook voel  als ik die kleding aandoe, is dat ik dan ik pas echt klaar ben om het podium op te stappen. Ook als ik mijn materiaal ga klaarleggen op het podium na het voorprogramma, dan doe ik dat in mijn gewone kleren. En als ik mij dan ga omkleden, dan zit ik in mijn rol en de wereld waarin we optreden. Het moment dat die kleren aangaan en je de gitaar rond uw nek gooit: nu is alle adrenaline en focus gericht op het spelen. Daarnaast vergeten we even alles.” Cuyvers: „Het is ook een soort rol hè. We zitten nu vlak voor het optreden wel een biertje te drinken, maar straks op het podium moet u het beste van u geven.” Tim: „Op het podium word je niet iemand anders, maar het beste van uzelf.”

Vrienden
De drie Gentenaren zijn vrienden van elkaar. Hun relatie is dus complex. Broers, vrienden en collega’s; dat maakt het er potentieel niet gemakkelijker op. Drummer Tom Leyman en bassist Hannes Cuyvers kennen elkaar al sinds hun twaalfde levensjaar. En de broers… „Als ik spreek over de familieband van Tim en mij, wij spreken als wij zondag gaan eten bij onze ouders niet over muziek. Het is echt ‘werk’ en houden het apart. Anders kunnen we er wel 24-7 mee bezig zijn, want we wonen ook naast elkaar.” Cuyvers: „En vriendschap, ah, afgelopen maandag was de dochter van Tom jarig en we waren daar allemaal op het feest en we hebben daar denk ik helemaal niet over de muziek gesproken. En als er eens naar gevraagd wordt door anderen, ‘hoe is het’, dan houden we het meestal bij ‘goe’.” 

Tom: „Dat er spanningen zijn, ja, die zijn er in elke relatie. En wij zien elkaar zodanig veel om te schrijven en te spelen.” Cuyvers: „Logisch, er zijn altijd wel spanningen, maar we weten wel waarom we dit aan het doen zijn. Blijf je trouw aan het idee, dan komt het altijd wel goed. Als je zo lang bezig bent met elkaar om aan iets te bouwen, dan vallen er altijd wel eens woorden hè. Maar zolang we het doel voor ogen houden waaraan we al zo lang timmeren, en dat weten we alle drie zo goed, dat houdt het huis wel recht.” Tom: „In het begin was het misschien zo dat wij als broers makkelijker iets tegen elkaar zeiden, maar intussen geldt dat voor iedereen. We spreken alles uit. Er worden ook geen compromissen gesloten of zo. Dat is de sterkte van onze band en de manier die wij hebben gevonden om hiermee om te gaan.”

Met al die inzet en toewijding is Ramkot uitgegroeid tot een ontzagwekkend strakke band. Om het cliché maar te gebruiken: het is een hecht collectief waar het spelplezier vanaf spat. Muzikaal zijn ze geïnspireerd door de klassieke rock uit hun jeugd. Uit hun mond rollen namen als Queen, Metallica, Jack White, Raconteurs, maar er is ook naar Scandinavische black metal geluisterd. Nu zegt Tom ‘keihard in King Gizzard & The Lizard Wizard’ te zijn, maar ook Royal Blood en natuurlijk Queens of the Stone Age staan op hun playlist. De samenwerking van die laatste met Mark Ronson laat zich voelen in het verwerken van wat meer synths in hun eigen muziek. Dat soort koerswijzigingen moeten mogelijk zijn, vindt Tom. „De ambitie is met Ramkot muziek te kunnen maken waar we goesting in hebben, en dat het allemaal niet te beredeneerd moet worden.” 

Goesting hebben ze altijd in het spelen van nummers met daarin een goede groove. „Keihard. Groove is alles hè”, zegt drummer Tom. Cuyvers: „We spelen live niet met een click track, dus hoe we het spelen kan variëren van concert tot concert. Dat maakt het ook interessant.” Tom veert op: „Alee, we spelen veel met tempowisselingen, en er is niets leuker dan dat Tim ineens 5 bpm langzamer inzet, en dat wij dan allebei denken, whaaaa! Dat voel ik dan zo heftig als hij dat doet. En dat is leuk hè. Dat geeft ook een soort spanning op het podium. Het moet muzikaal wel blijven kloppen, maar er is veel ruimte om de groove organisch te laten bewegen in de muziek.” Oogcontact is hoe de drie dat soort momenten coördineren. „Maar we roepen ook wel eens wat naar elkaar, om te motiveren of juist demotiverend als het wat te snel gaat”, giert Tom van de lach. „Maar vooral oogcontact; een simpele knipoog kan bevestiging aan elkaar geven dat we op dit moment exact hetzelfde denken. En dat gevoel is het beste wat er is.”