Wat is er nu weer allemaal uitgekomen? Veel te veel om allemaal tot je te nemen. MuziScene raadt je aan in elk geval deze even te checken.

Swans – The Beggar
Michael Gira weet van geen ophouden. Sinds de oprichting van Swans in 1982 maakt hij met een wisselend gezelschap muzikanten altijd indringende muziek, of het nu is omdat het ongenadig luid is, of omdat het zo onheilspellend klinkt dat je gaat checken of je de deur van je huis wel op slot hebt gedraaid. Op The Beggar kunnen we weer genieten van zijn bezwerende stem en 11 composities die tot wel 11 minuten duren en je in een trance brengen; er is zelfs een track van ruim 43 minuten waarin een compleet Swans album met alle denkbare stijlwisselingen wordt afgewerkt. Daarentegen vind je ook Los Angeles: City Of Death op de plaat, dat gewoon een prima afgerond liedje is van net 3,5 minuten. ‘Am I ready to die?‘, vraagt hij zich af in Paradise Is Mine, en nu ik dat zo onderga rond middernacht, loop ik toch even de hal in om de voordeur te checken. (Mute / V2)

Lloyd Cole – On Pain
In de jaren tachtig was de Schot Lloyd Cole samen met zijn Commotions hartstikke populair en scoorde hitjes zoals klassieker Perfect Skin. Cole is altijd muziek blijven maken maar diezelfde populariteit zit er niet meer in. Op zijn nieuwe album On Pain staat hij niet stil bij het verleden, noch lijkt hij wat was te willen recreëren. Sterker nog, voor zijn aanstaande tour waarschuwt hij zijn fans van vroeger dat hij ze echt geen nostalgisch gebeuren gaat voorschotelen. ‘Good for him‘, zeggen wij dan, en zijn recente warm klinkende popmuziek waarin hij nieuwe, met name elektronische, geluiden ontdekt maar zijn stem toch heel af en toe vertrouwd gekrenkt mag klinken, mag er best zijn. (earMUSIC / V2)

Vintage Trouble – Heavy Hymnal 
Heavy Hymnal is het nieuwste album van Vintage Trouble. Leadzanger Ty Taylor, vernenigt het beste van James Brown, Mick Jagger, Bruno Mars en Prince. Dit, gecombineerd met de kenmerkende funkrockstijl van de band, maakt dat Vintage Trouble als een speer gaat op zijn derde langspeler. Met Who Am I wordt de deur ingetrapt en met You Already Know gaat het pedaal naar het metaal. Dat het echter ook fijn cruisen is met het viertal bewijst het soulvolle Not The One. Gemiddeld duren de tien tracks zo’n drie minuten. Stuk voor stuk zijn ze singlewaardig en de luisteraar wordt dus een kleine drie kwartier verwend met tijdloze goed in het gehoor liggende soul en funkrock. Luister vooral ook even naar The Love That Once Lingered met een bijdrage van jazz- en soulzangeres Lady Blackbird. (Cooking Vinyl)

Clark – Sus Dog
De Engelse producer Chris Clark maakt al twintig jaar elektronische muziek, maar heeft daar nu voor het eerst zijn vocalen aan toegevoegd. En het is meteen een triomf. In hoeverre de productie van Thom Yorke daarin beslissend is geweest, boeit in feite niet. Zet die plaat op, wacht even tot het tweede nummer Town Crank inzet en laat je inpakken door de grove zaagtanden van bassynths en de hartritme verhogende beats. Het titelnummer is dan weer relaxed, lijkt je structuurloos weg te voeren, pakt omdat het eigenaardig aanvoelt en vertrouwd tegelijk. Vertrouwd omdat het in sfeervolle opbouw doet denken aan de experimenten van Caribou, met wie Clark ook die dunne kopstem deelt. Slepend en dreigend is het duet met Yorke in Medicine, dat klinkt als een gewoon popliedje, maar dat allerminst is. Clark combineert dat alles met fascinerende instrumentale intermezzo’s. Pure luistertrip. (Throttle Records)