Muziekliefhebbers van, laten we zeggen, veertig, vijftig jaar oud, veren op bij het horen van de namen Budgie en Lol Tolhurst. Deze twee meesters van het ritme hebben samen kleur gegeven aan de alternatieve muziek in de jaren tachtig en tekenen samen met een legerertje anderen voor wat we nu ‘wave’ zouden noemen. Lol Tolhurst kennen we van The Cure en Budgie van Siouxie & The Banshees. De twee zijn een jaar of vier aan het knutselen geweest samen met producer Garret ‘Jacknife’ Lee. Bij het opduiken van dit soort legendarische namen in een onverwacht samenwerkingsverband worden we direct waakzaam. Niet zelden levert het wanproducten op, die kennelijk op basis van naam en faam toch de markt in worden geduwd. Maar al na een paar minuten luisteren naar Los Angeles zetten we onze ingebakken vooringenomenheid opzij en laten we ons meevoeren door een – uiteraard door ritmes gedomineerd – veelzijdig landschap waarin een heel legertje aan beroemde gasten opduiken.

Favoriete tracks zijn onder andere Train With No Station en Noche Oscura, beiden in samenwerking met The Edge. De tracks springen er allebei uit, wat ons die gitarist op een andere manier leert kennen. Train With No Station is in hoofdzaak instrumentaal is en komt dichtbij het sfeervolle werk van Holy Fuc . De ritmes zijn stuwend, de elektronische klanken geven het een mooie zachte dromerige sfeer. Noche Oscura tapt uit een heel ander vaatje, is stuwend dansbaar en gaat richting punkfunk zoals we van LCD Soundsystem kennen. Dankzij deze plaat maken we kennis met Leron Thomas alias Pan Amsterdam, een rapper die de track Travel Channel – die met een slepend ritme langzaam opgang komt – met een vloeiende jazzy woordenstroom naar een hoog niveau tilt; heerlijk nummer. En de naam van de band viel al, ook James Murphy van vermaard LCD Soundsystem draagt aan twee nummers bij: stuiterend titelnummer Los Angeles en afsluiter Skins. En dan gebeurt wat je verwacht als hij achter de mic plaatsneemt: de ragfijne percussie van de twee oude helden klinkt ineens net iets meer opgefokt en emotioneel geladen. ‘Los Angeles eats it’s children, Los Angeles eats it’s young, Los Angeles you don’t need water, Los Angeles needs guns‘.

Een 55 minuten durende ‘mind fuck‘, noemt de promo van de platenmaatschappij Los Angeles, die bewoording is misschien toch wat te wild voor deze hele leuke luistertrip.