McKinley Dixon brak in 2021 door met For My Mama And Anyone Who Look Like Her; een introspectief album waarin zijn complexe storytelling uitblinkt. Het is niet moeilijk om te horen waarom McKinley Dixon toentertijd hoofden heeft doen draaien. Ditmaal zijn dezelfde kwaliteiten teruggekeerd op het kort maar krachtige Beloved! Paradise! Jazz!?

Door: Mats Burgering

Het album wordt ingeleid door een extract uit Jazz van Nobel-winnend schrijfster Toni Morrison, iemand die de discriminerende behandeling van zwarte mensen in Amerika verwoorde in haar boeken. Beloved! Paradise! Jazz!? (vernoemd naar Morrison’s bekendste werken) vertelt over deze strijd tegen ongelijkheid met verhalen uit eigen ervaringen van de artiest.

Al verhalend vloeit McKinley door de tracklist heen, waarbij zijn flow zichzelf uitstrekt om zich te schikken naar de uitvoerige jazz-rap instrumentatie. Gedreven en boordevol emoties hoor je verhalen rond thema’s als hoop maar ook pijn en woede; dit maakt het toch geen somber gebeuren want in het opgewekte Run, Run, Run, wordt je door de aantrekkingskracht van het nummer misleid tot huppelen, terwijl de tekst luidt: ’Running from the guns / We used to played up on the playground (Bang, bang) / Running from the guns / Who thought / Hardest part would be for me to stay down’.

De interessante, maar soms iets ongestructureerde, jazz-productie en McKinley’s complexe overdracht ontploft recht in je gezicht. Elk nummer is volgeladen met verkennende ideeën en verhalen, waarbij een heleboel emoties worden samengeperst tot een compact album. Beloved! Paradise! Jazz!? is geen album dat snel een plek zal krijgen in je alledaagse rotatie, maar wel een album dat het ervaren waard is.