De laatste tijd hangt er een bepaalde spanning boven het afronden van ons album. Als je goed luistert hoor je het metalen geluid van messen die geslepen worden. De tijd is namelijk aangebroken te discussiëren over de trackvolgorde.

Doet zo’n volgorde er in het streamingtijdperk, waarin de casual luisteraar vrolijk van track naar track hopt, toe? Voor de meesten misschien niet, maar voor sommigen ont-zet-tend veel. Adele heeft natuurlijk niet voor niets grote moeite met de shuffleknop op Spotify. #kampadele.

Het is een hele puzzel om de balans goed te krijgen. Een album moet flowen van track naar track, zonder dat de luisterbeurt te eentonig wordt. Afwisseling en variatie versus een rode draad. In het midden moet een rustpunt zitten dat kant A en B met elkaar verbindt. De afsluiter moet memorabel zijn. En dan hebben we het nog niet gehad over de allerbelangrijkste twee tracks: de opener én nummer twee.

Zo’n opener moet je natuurlijk het album intrekken. Een toonzetter heb je nodig. Of simpelweg een knaller hors categorie. Baba O’Riley, Where the streets have no name, Smells like teen spirit. Zoiets.

Maarrr…

Als je die knaller waarbij alle registers zijn opengetrokken laat opvolgen door een kabbelend niemendalletje, hopt de luisteraar anno 2022 vrolijk door naar iets anders! Track twee dient de aandacht vast te houden en de nietsvermoedende luisteraar dieper het album in te sleuren, opdat deze geen keuze meer heeft behalve de hele rit uit te zitten.

Tot zover de theorie. Nu de praktijk. Want natúúrlijk denken we binnen de band allemaal weer dat een andere song de opener moet zijn. Giel wil met Future is Now beginnen; ik zie daar juist een afsluiter in.

Voordat de boel ontbrandt, voelt bassist Jan ragfijn aan dat deze discussie ingekaderd en gestuurd moet worden. ‘Ik heb een voorzetje gemaakt jongens, laat maar weten of het goed is zo’. Ik bekijk zijn voorstel en merk een goedkeurend knikje bij mezelf opkomen. Gitarist Giel en drummer Joep blijken ook tevreden. Het kan zo makkelijk zijn.

Gelukkig maar, want de volgorde horde wacht. De albumtitel…

Talloze muzikanten en bands maken muziek en dromen van iets meer dan de oefenruimte. Zo ook Chicks on Toast uit Leiden. De band staat op het punt een eerste album af te ronden. We volgen ze bij het opnemen, mixen, artwork verzorgen, track-volgorde bepalen, pressing en uiteindelijk de release met wie weet ook een release show. In deze onregelmatig verschijnende serie beschrijft zanger Maarten Mulder hoe ‘de Chicks’ deze fases allemaal beleven...