The dark is rising

We gingen op vakantie en namen mee: een bluetooth hoofdtelefoon, een stapeltje (muziek)tijdschriften, een paar boeken, een voorschot op verdriet en een laatste restje hoop op gezond verstand bij de Amerikaanse kiezers en de gehele mensheid tout court. Het was aangenaam vertoeven op een eiland, waar we na wat omzwervingen terechtkwamen bij een uitgewoond winkelcentrum annex amusementshal. Het grote, ronde gebouw had de strijd tegen … Lees verder The dark is rising

Future starts slow

Ondanks het nog altijd onbesliste potje armpje drukken met Vladimir. Ondanks de waarschuwing van 15.000 wetenschappers dat het klimaat – en daarmee de planeet – stilaan om zeep is (en nog meer afgestudeerden aan Google University die beweren dat dit onzin is). Ondanks de mogelijkheid dat Orange Donny straks mogelijk een tweede poging doet om te verpulveren van wat er nog rest van de democratie … Lees verder Future starts slow

My autumn’s done come

Overpeinzingen in de herfst. En bij uitbreiding: de herfst van mijn leven, voor zover het ‘winter is coming’ niet al geklonken heeft. Afgelopen week weer eens stevig platen gereshuffled. In dit geval de afdeling albums uit de donkere, wondere jaren ’80. Daar zitten nog wel wat klassiekers bij die me met een beetje mazzel zullen overleven. Maar ook een hoop platen waar de tijd stevig … Lees verder My autumn’s done come

Itch and scratch

Net zoals mogelijk veel zuurlinkse, cultuur minnende medelanders, ervaar ik sinds het bekendmaken van het regeerprogramma van het kabinet Schoof I (ik wil er niet aan denken dat er nog een kabinet Schoof II volgt) een jeukcrisis, oftewel enorme jeuk aan alle vijf mijn armen en alle drie mijn benen. Vijf armen en drie bennen, zie ik jullie hoofdschudden, dat kan toch niet? Ach, getallen … Lees verder Itch and scratch

Fields of joy

Een goede voorbereiding is het halve werk, heet het. Zo bezien trok ik afgelopen weekend volledig arbeidsongeschikt naar Misty Fields. Aangezien Spotify en ik er een moeizame relatie op nahouden, vooraf niet de bands gecheckt die er ten dans spelen. En waarom zou je ook, wanneer je blind kunt varen op de programmeur van dienst. Misty Fields is een zee vol oesters, waarin het heerlijk … Lees verder Fields of joy

Sign your name

Het zijn futiliteiten waar de gewone, hardwerkende Nederlander geen seconde slaap voor zal laten. En misschien kan ik me beter bezighouden met belangrijkere zaken. Zoals de vraag of het Vaticaan al werk maakt van de heiligverklaring van Nick Cave. En daarop volgend: waarom zou ik een artiest wiens werk ik sinds decennia bewonder en die wat empathie en troost wil geven aan een wereld die … Lees verder Sign your name

This is England

Mogelijk behoor ik tot één van de zeer weinigen aan deze en gene zijde van het Kanaal die met een licht schouderophalen en een ‘So fookin’ what, you fookin’ twats?’ heeft gereageerd op de nu toch echt aanstaande reünie van Oasis. Er stroomt geen Guiness door mijn aderen, ben geen grootverbruiker van Columbiaans marcheerpoeder, te weinig ‘laddish’ en bovendien enig kind, dus van hoogoplopende broedertwisten … Lees verder This is England