Wat er intussen in de zomer ook nog uitkwam en dat de moeite van het checken waard is: de MuziScene checklist.

Jake Nicoll – Saturn Returns
Het label Tiny Room Records viert het tienjarig bestaan en wat ons betreft bewijzen ze maar weer eens hun bestaansrecht met de uitgave van Jake Nicoll’s Saturn Returns. Want stel je toch voor dat we het zonder deze heerlijke vet klinkende electropopplaat zouden moeten doen. De Canadees Jake Nicoll komt uit de folkhoek maar heeft wellicht op een rommelmarkt een paar toffe synths gevonden, is aan het spelen gegaan, en daar rollen dus negen hele toffe liedjes uit die warm en soms ronduit vet klinken dankzij dat elektronische speelgoed. Voeg daarbij zijn vermogen om prima popliedjes te schrijven, en hop: toffe plaat, geschikt voor fans van bijvoorbeeld MGMT. (Tiny Room Records)

Strange Pilgrim – Too Bright Planet
Band uit Portland, Oregon,met in de gelederen onder andere Pat Surgeon van Rogue Wave. Too Bright Planet is een mooie luisterplaat met enkel boterzachte kiwi-indie. Je slaat deze plaat dus op naast die van bijvoorbeeld Teenage Fanclub of Johan. De liedjes worden geschreven door Josh Barnhart en die laat zich inspireren door dreampop met psychedelische rock. Beide elementen hoor je terug in de liedjes op deze charmante plaat die op 26 september uitkomt. In de gitaarpartijen wordt het soms psychedelisch mistig, maar meestal tokkelen of strummen die rustig, kabbelend, en volgen een pad langs verleidelijk melancholische akkoorden. De samenzang past zo in West-Coast-sferen, mooi verzorgd en folky. Puike plaat voor liefhebbers van dit genre. (Royal Oakie Records)

The Beths – Straight Line Was A Lie
De kiwi’s eisen het eigendom van kiwi-pop terug, en gelijk hebben ze. The Beths nieuwe album staat vol goudgerande gitaarliedjes die misschien beginnen in kiwi-pop-invloedsfeer, maar met de voeten stevig verankerd in de indiepop eindigen. En dat komt vooral omdat de band door The Go Go’s-geinspireerde popliedjes schrijft met glasheldere refreintjes en het ondersteunende gitaarwerk meer van de strummende en gruizige riffsschool van The Lemonheads is dan het subtiele getokkel op snaren van bijvoorbeeld Teenage Fanclub. En dan is er nog Elizabeth Stokes die te mooi en te zuiver zingt om zich naar de achtergrond te laten dringen door een gitaarweefgetouw. Ze schreef deze liedjes terwijl ze startte met het gebruik van anti-depressiva die haar creativiteit eerst lamlegden, wat pas werd doorbroken na een verblijf in Los Angeles. Lang-verhaal-kort: heerlijk lief gitaarpopplaatje – vrolijk en melancholiek tegelijk, soms teer en kwetsbaar – voor romantische geesten. (ANTI-)

Kinsella & Pulse, LLC – Open Ing Night
Het duo Tim Kisella en Jeny Pulse heeft onder verschillende namen al een serie werk uitgebracht en vervolgt nu met een album met een intrigerende mix van, tja, wat eigenlijk niet? Postmoderne pop noemen ze het zelf, of Chicago post-rave desert art-pop, voor wat het waard is. Het compliment dat te geven is voor dit album is dat je je blijft verbazen hoe het ze lukt om met een instrumentarium bestaande uit een gitaar, een drummachine, een synth, soundscapes en de stem van Pulse muziek te maken waar je naar wilt blijven luisteren. Het is experimenteel, soms langdradig en dromerig, dan weer hoekig, maar streelt in feite om onverklaarbare reden de oren. En net als hun kunstzinnige projecties die ze live gebruiken, zijn ook hun video’s het aanzien waard. (Kill Rock Stars)

CDSM – Convertible Hearse
Als je het hoort denk je: dit moet Berlijns zijn. Elektronische postpunkers CSDM (Celebrity Death Slot Machine) komt uit Atlanta en mix in hun rauwe composities dance met goth-invloeden en doet dus aan een oude Duitse act als Deutsch-Amerikanische Freundschaft (Daf) denken. Duistere ‘death disco‘ is een prima samenvatting voor wat de Amerikanen ons voorschotelen op hun eerste langspeler. De synths klinken aangenaam retro en warm. Al is het niet allemaal zo dansbaar als opener This Is My New Hell. (Exag Records)

Landrose – Brut
De titel Brut is goed gekozen door de Belgische muzikant David Temprano. Landrose hoort thuis in het rijtje bands als La Jungle die met meest instrumentale nummers de boel live mooi op stelen kunnen zetten. Landrose doet dat met allereerst razende drumpartijen, en daarnaast samples die stevig door de mangel worden genomen. Het resultaat klinkt hakkend hard, bruut, en opwindend (maar dan toch liefst in een concertzaal). (Hyperjungle Recordings)