Disclaimer: hier spreekt een ouwe lul die al lang geleden het contact met de dancecultuur is kwijtgeraakt, voor zover er daarvan überhaupt ooit sprake is geweest. De dance en ik hebben nooit een innige, langdurige relatie gehad, hooguit wat oneday- of onenighstands. Zo was ik als bezoeker present bij een paar vroege houseparties, op Solar, Extrema, het Amsterdam Dance Event en het Drum Rhythm festival. Ik ervoer er de veelgeroemde warmte, liefde, gelukzaligheid en verbondenheid, al kan dat ook worden toegeschreven aan de kwaliteit van de destijds in zwang zijnde xtc. Tegenwoordig ervaar ik bij dance vooral een gapende leegte.

Het nieuws dat de mainstage van Tomorrowland was afgebrand, liet me dan ook Siberisch koud. Aangezien niets (on)menselijks mij vreemd is, sloot ik zelfs aan in de rij van leedvermakers die al dan niet geinige memes en foto’s plaatsten over de brand. Ik voegde daaraan toe dat de pillendraaiers in de drugslabs in Limburg en Brabant waarschijnlijk met de handen in het haar zaten, vanwege een kelderende omzet. Dat het desalniettemin een ramp was voor organisatoren en bezoekers en dat het een geluk was dat er geen slachtoffers waren gevallen, moest ik daarna schoorvoetend en met enige schaamte bekennen. Dat de occasionele – drugs gerelateerde – dode dan later toch nog viel, wekte niet echt verbazing en werd door een onderzoeker als ‘casual damage’ bestempeld, op een festival met enkele honderdduizenden bezoekers. Dat deed me dan weer denken aan een bevriend stel dat een paar jaar geleden een rondreis door China maakte. Toen ik in een vlaag van morele superioriteit opmerkte dat dat nou niet een land was dat geroemd wordt om zijn mensenrechten, merkte het paar op dat een paar duizend executies op een bevolking van zo’n één miljard mensen nog te overzien was…

Hedonisme, escapisme, exhibitionisme, allemaal prima, maar overdrijven is ook een kunst. Mijn lichaam is nog steeds een tempel, alhoewel zwaar in verval, dus voel ik ook niet meer de behoefte om me tussen een publiek te begeven dat deels de sportschool, de tattooshop en de botoxfarm heeft omarmd. En natuurlijk ben ik gewoon stikjaloers op dj’s die gewapend met een usb-stick binnen een uur een modaal jaarsalaris opstrijken en menigtes van duizenden bespelen, terwijl ik zelf nog altijd voor een grijpstuiver met platenkoffers rond zeul om anderhalve man en een paardenkop te entertainen (not). En ja, hoewel ik ondanks enkele decennia ervaring nog steeds geen flauw idee heb wat er allemaal mogelijk is met twee draaitafels/cd-spelers en een mengpaneel, weet ik ook dat er een verschil is tussen dj’s die met een prefab set met platte dance heel druk staan te doen en degenen die daadwerkelijk het mixen in de vingers hebben en hun dj-set van een creatieve meerwaarde voorzien. 

Ja, lekker makkelijk, hoor ik dance-adepten nu denken. Je lepelt wat clichés op en herkauwt wat dooddoeners over dance. Dat klopt. Wat me echter het meest frappeert wanneer ik filmpjes voorbij zie komen van dance-events, is een publiek dat gebiologeerd naar een wild hupsende, met de handjes zwaaiende knoppendraaier (m/v/x) staat te staren, de telefoon in de hand om geen Insta-moment te missen. En vooral dat er zo verdomd weinig wordt gedanst.

DJ 45Frank