Opgepast! Hier volgt een vooringenomen mening. Ik volg Moving Targets sinds eind jaren tachtig en sinds de herleving enkele jaren terug ben ik bevriend geraakt met de drie bandleden.

Lang verhaal kort: Moving Targets behoorde tot de stroom Amerikaanse punkrockbands die de weg baanden voor het commerciële succes van alternatieve acts als Nirvana. Zelf plukten ze nooit de vruchten van dat succes dat alternatieve muziek naar de mainstream bracht.

Na het overlijden van twee kernleden – bassist Pat Leonard en drummer Pat Brady – begin deze eeuw, wordt het even stil rond frontman Kenny Chambers. Tot hij in contact komt met Emilien Catalano, een jonge enthousiaste drummer uit Canada die fan is van de Targets. Catalano rekruteert bassist Yves Thibault en plots staat er dan op een avond een nieuwe versie van Moving Targets op het podium. De drie spelen het oude materiaal, maar al snel ziet Chambers een kans om nummers die hij in het verleden heeft geschreven maar nooit zijn uitgebracht, met deze band op te nemen. Daaruit vloeien in relatief korte tijd drie studioalbums: Wires (2019), Humbucker (2020) en In The Dust (2023). Daarop ontbreken grotendeels nog nummers die de drie samen schrijven.

In juli 2024 zoekt Chambers zijn twee bandmaten in Canada op om met elkaar te jammen. In tien dagen schrijven ze de ‘backbone‘ voor nieuwe liedjes. In het voorjaar van 2025 nemen de drie in de studio van J Robbins (onder andere Jawbox) in Baltimore hun vierde nieuwe album sinds de heroprichting op: Red Eyes.

Met dit album zet het trio een grote stap voorbij het verleden. Terwijl het begon als een trio om het oude materiaal te spelen, vervolgens voornamelijk eerder onuitgebrachte liedjes van Chambers opnam, is nu een fase aangebroken waarin de band meer en meer samen nummers gaat schrijven en daarmee een nieuw eigen karakter krijgt. Dat moet als een grote opluchting voelen voor Chambers, die betwijfelde of hij nog in staat was nieuw materiaal te maken.

Red Eyes is zonder twijfel het beste werk van Moving Targets sinds de heroprichting. Chambers etaleert op deze plaat opnieuw zijn vlammende virtuositeit op gitaar. Alle liedjes op de plaat staan bol van in elkaar verweven gitaarlijnen, energieke melodieuze licks – en dat allemaal verpakt in zijn uit duizenden herkenbare gitaarsound. Chambers zingt krachtig en met passie, extra pakkend gemaakt door wat backing vocals van J Robbins. Catalano en Thibault brengen hun stijl van spelen en hun achtergrond als muzikanten in de Canadese punkrockscene in deze eeuw met zich mee en dat geeft een fikse injectie energie. Ook de productie doet een duit in het zakje. Platen geproduceerd door J Robbins willen nog wel eens klinken als Jawbox of zijn solo-werk. Niets daarvan op dit album: Robbins vangt de unieke sound van Moving Targets en brengt het onversneden, droog, zonder poespas, gruizig als het moet – en daarom met optimale impact.

Red Eyes benadert zodoende het beste van Moving Targets in de vorige eeuw. Wat mij betreft zijn dat de tweelingalbums Brave Noise en Fall. De instrumentale stukken zijn er weer; de combinatie van de punkrockenergie en -sound met strelende popmelodieën, vervat in slimme songconstructies die een mooie balans vinden tussen te simpel en te overdadig. Daarnaast komen we sterke punkrocksongs tegen, zoals Saw Too Much, die meer doen denken aan de Take This Ride-periode. Tegelijk klinkt Red Eyes ook fris. De sterke punten uit het verleden vloeien hier prachtig samen met jeugdige frisheid, meer recente punkrockinvloeden.

Het album opent Moving Targets-klassiek en punchy met het instrumentale titelnummer. Het tempo gaat omhoog met On The Run, met een hemeltergend melancholisch refrein: “Will you miss me when I’m gone?” Prijsnummer is wat mij betreft Superficial World, een ijzersterke song die wordt gemaakt door een brullende gitaarlijn waarover Chambers bijna monotoon zijn klaagzang zingt. Surface valt tussen de up- en midtemposongs op door de ingetogen stemmigheid en de stroom woorden die in het bijzondere refrein in een uitroep eindigt. Het is moeilijk te duiden, maar de composities van Chambers raken altijd een gevoelige snaar met songs die je energie geven, maar ook een brok in de keel.

Moving Targets was al terug, maar stapt nu nadrukkelijk uit de eigen schaduw met een weergaloos album voor fans van acts als Bob Mould, The Thermals, Snail Mail, Dinosaur Jr, Alvvays, The Beths of Car Seat Headrest.