De dagen dat (Sandy) Alex G vooral mysterieuze droompop maakte, lijken voorbij. Alex Giannascoli wordt een dagje ouder, onderhoudt een gezin, heeft meer levens- en liefdeservaring achter de kiezen, en dat lijkt zich allemaal te vertolken in muziek waarbij de akoestische gitaar een grotere rol krijgt en de toonzetting – in plaats van Oostkust (hij woont in Philadelphia) – een meer Westcoast-karakter krijgt. De elektronische elementen die op de puike voorganger God Save The Animals nadrukkelijker een rol opeisten, klinken nu op de achtergrond.

Maar verwacht nu niet dat je in een Crosby, Stills, Nash & Young-album verzeild raakt als je Headlights opzet. Nee, de liedjes van Alex G staan hier en daar nog bol van de vervreemdende elementen, gekke koortjes en dromerige wendingen in de melodielijn, of een plotseling einde. Het blijft sprookjesachtig, excentriek en verrassend. Neem nu Beam Me Up, dat klinkt alsof je in een beekje staat en de muziek als water om je heen vloeit. Maar Bounce Boy klinkt dan ineens als niets anders – bizar bijna. Daar staan liedjes als Real Thing en Oranges tegenover, die alle kenmerken van simpele kampvuurliedjes hebben. Het mooist wordt het toch als de liedjes van Giannascoli ineens epische proporties lijken te krijgen, heel hoog rijken – zoals op dit album Spinning.

Ook niet onbelangrijk: Headlights klinkt, net als voorganger God Save The Animals, fantastisch. Giannascoli heeft zelf altijd op zijn minst een vinger in de pap bij de productie.

Alex G is een uitbijter in het alternatieve muzieklandschap, een beetje een Syd Barrett van zijn tijd, en zijn albums zijn allemaal voer voor avontuurlijke muziekliefhebbers: konijnenholen om je in te verliezen. Headlights vormt daarop geen uitzondering.