Wat is er ook nog verschenen dat je even moet horen (of dient te vermijden)? Je leest het in de Checklist.

The Wants – Bastard
Het album Container uit 2020 zette The Wants uit New York stevig op ons netvlies. Een uitstekende, veelal dansbare postpunkplaat, verrijkt met stevige baslijnen en smakelijke elektronische sounds. We zetten opvolger Bastard dus direct op… en zijn teleurgesteld vast te moeten stellen dat er in de vijf verstreken jaren iets moet zijn gebeurd. Ja, het is nog steeds vet elektronisch, ja, ook de bas speelt nog een hoofdrol, nee, dansbaar is het nauwelijks meer en het is ingeruild voor een zompige, claustrofobische sfeer. In de productie zit bovendien zoveel sublaag dat het vermoeiend is om naar te luisteren. 87 Gas is een goed voorbeeld van een track waar sterke melodieën zijn verruild voor een zeurderige sfeer en zwakke zanglijnen. (STT)

Boyle – Passing Shadows
Utrechts Boyle timmert al wat jaren aan de weg en heeft een nieuw album uit vol gitaargedreven indie. Altijd sfeervol, een tikkie melancholisch. Naar eigen zeggen worden ze beïnvloed door bijvoorbeeld The National, Morphine, Portishead en Low. Op Passing Shadows vind je elf liedjes over verlies, liefde en hoop. Niks bijzonders dus, want op dat template kunnen we 99% van de indiebands vastspijkeren. Toch mag Boyle er zijn, want ze weten die melancholie rond die onderwerpen wel mooi te raken. Met mooi gitaarwerk en prima samenzang voel je bij tijd en wijle de passie waarmee het wordt gemaakt – in Calling bijvoorbeeld, of het prachtige Homeland – wat wil je nu nog meer? Eens een minder sterke zangstem, een productie waar je soms zou willen dat de explosie er net wat harder uit knalt: de mitsen doen niets af aan de charme van deze prima plaat met mooie hoogtepuntjes.

Fit – Miracles Might Happen
Ook uit Utrecht, maar muziekmakend vanuit een heel wat optimistischere sfeer: Fit. Het ontbreekt dit piepjonge gezelschap niet aan bravoure en het spreekt zich met hun ep Miracles Might Happen misschien wel hoopvol uit over hun toekomst. Eerst maar eens de Popronde dit jaar, en dan gaan we het wel zien. De ep trapt af met Cash, waarin vlagen ska-punk het eerste zetje geven voor een pit. De vijf liedjes tellende ep speelt zich verder in het uptempo garagerock-sfeertje af. Ideale muziek voor vochtige kelders vol zweterige en rond springende jongelui. Enkel titelnummer Miracles Might Happen is net iets meer introspectief. De levenslust druipt van deze ep af, hartstikke leuk. (Mattan Records)

Hotwax – Hot Shock
Niet uit Utrecht maar uit Hastings – meer Brits kan het nauwelijks worden. Debuutplaat Hot Shock van Hotwax is al even uit, maar toch nog leuk om even op te zetten als je houdt van smeuïge indierock die Wet Leg links inhaalt. Het heeft dezelfde charme als Wet Leg – goede liedjes in stevige verpakking waar je fijn op kunt dansen, of pogoën als dat meer je ding is. Dat dit trio net wat pittiger is dan het populaire voorbeeld-van-het-moment zit ‘m er wellicht in dat deze drie, zo te horen, naar Hole hebben geluisterd toen ze op de basisschool zaten – en die van die andere band vast en zeker naar Kate Bush. Sommige liedjes van Hotwax hebben daarom net wat meer ‘grunge’ (heel aangenaam nummer Strange To Be Here bijvoorbeeld), naast meer lichtvoetige nummers, die wel altijd voorzien zijn van een stevige rafelrand. (Marathon Artists)

Illuminati Hotties – Nickel on the Fountain Floor ep
Sarah Tudzin is zo’n liedjesschrijver die aan de lopende band toffe songs schrijft, net als Utrechts Boyle heel vaak met een melancholische inslag. Het project van de producer en engineer Illuminati Hotties heeft nog maar net een nieuw album afgeleverd – Power – of hier zijn al weer vijf geweldige liedjes waar de indie-liefhebber zich aan kan laven. Wreck My Life vormt samen met Skateboard Tattoo het uptempo deel van de ep, waarbij de eerste noemenswaardig is vanwege de medewerking door de Canadese punkrockformatie Pup. Voort zijn het van die liedjes zoals Soccer Mommy ze ook zo mooi kan maken – bedroom pop om een traantje bij weg te pinken. (Hopeless Records)