Er zat een theelepeltje vitriool in het bericht op Facebook. Een mengeling van teleurstelling en frustratie, waar ik me deels in kon vinden. Maar the times they are a-changin’ en dat doen ze al een eeuwigheid. Ik heb het hier over een amigo da musica die het bijltje en z’n USB-stick erbij neergooit als concert-dj. Om hem moverende redenen, zoals dat zo mooi heet. De professionalisering van het live-circuit, waardoor je als dj nauwelijks nog tijd krijgt om je ding te doen. Zalen die na een concert onmiddellijk leeglopen, met een lege dansvloer tot gevolg. Dat je geen idee hebt wat te draaien om op z’n minst die anderhalve man en een paardenkop die nablijven nog te kunnen entertainen. Been there, done that, never got the t-shirt…

Wanneer het fenomeen ‘after party‘ precies ten onder is gegaan, ik kan er geen jaartal of datum op prikken. Vroegah, ja vroegah, toen was een concert het hoofdgerecht en de after party het toetje van een uitgaansavond. Een gelegenheid om eens lekker door te halen tot de vogeltjes beginnen te fluiten en je in het zweet te werken op de dansvloer. Hoe en waarom dat grotendeels tot een eind is gekomen, mag Joost weten. Is concertpubliek steeds meer gaan lijken op theaterpubliek? Showtje kijken, wegwezen? Gelijk naar huis of misschien elders nog even napilsen? Kostenoverwegingen?

Nu wil het geval dat ik af en toe plaatjes mag draaien bij een concert. Nog steeds met veel plezier. Je krijgt gratis toegang tot een show waar je toch al naartoe zou willen gaan, je mag een paar vrienden op de gastenlijst zetten, je krijgt wat drankjes van het huis en met een beetje mazzel krijg je nog een kleine vergoeding op de koop toe. Niks mis mee. Je dient alleen je verwachtingspatroon bij te stellen. Ik ken mijn plaats en die bevindt zich in de marge van de amusementsindustrie. Desalniettemin: het blijft een voorrecht om het publiek op te mogen warmen voor een show. Een opdracht die ik serieus neem. Dat betekent: plaatjes meenemen in de geest van de band die later optreedt, met muziek die deels voor aha-momentjes zorgt en deels voor verrassingen. Draaien is communiceren, waarbij het al tot tevredenheid stemt als mensen naar je toe komen om je te complimenteren met je keuzes of vragen wat dat te gekke nummer was dat je net draaide. Soms leuke gesprekken voeren over muziek. En zo af en toe hou je er ook nog een muzikale vriendschap aan over. Een uitzinnig dansende meute voor je neus na een show, is stilaan een illusie. Wanneer je het langer dan drie kwartier trekt na een optreden en de zaal dan nóg niet leeg is gelopen, dan mag dat als een persoonlijk succes worden beschouwd. ‘I’ve been the one to party until the end/Looking for the after party to begin’, om uit het bijgevoegde nummer van Green Velvet te citeren? Das war einmal. Jammer, maar helaas. En ach, om als oudere draaiende jongere soms wat vroeger in bed te liggen, heeft ook z’n voordelen.

Wat die afzwaaiende amigo da musica betreft: nooit van Heintje Davids gehoord? Nu zowat alles en iedereen een al dan niet bejubelde comeback maakt, waarom niet? Music is life tenslotte.

DJ 45Frank