Grasduinend door de line-up van het Haagse festival Sniester valt dit jaar op dat er veel groepen en artiesten zijn die van het hardere of snellere werk houden.

Foto’s: Sniester*

Wie zoekt naar een rustige avond met een singer-songwriter of een leuke, rustige folkartiest kan beter elders aankloppen. En toch is editie 2025 van Sniester weer zo veelzijdig als je maar kunt zijn, in die wat wildere en alternatievere hoek van de muziekwereld. Op de vrijdagavond zoeken we de uiteindjes op.

‘Nog viereneenhalf uur voor Prins S. en De Geit,’ staat er op een bord bij de uitgang van het tramstation Grote Markt. Het is nog aan de vroege kant, maar op het plein bonkt al de eerste muziek. Geen tijd om te checken of het de dj-van-dienst Arnold Scheepmaker of de eerste band is. Snel dat polsbandje ophalen en rennen naar de eerste act van vandaag: Bug.

Bug is dus zo’n voorbeeld van een groep die niet eenvoudig in de categorie ‘hard en snel’ is in te delen. Hard wel. Concordia is een mooie locatie in de reeks plekken waar Sniester zich afspeelt. Je kunt je indenken dat hier het oud-Hollands verenigingsleven van Den Haag plaatsvindt. Oefenhok van een harmonieorkest misschien? Hier trappen de Amsterdammers van Bug de dag af, en je hoeft bij het zien van de leden niet lang na te denken waar zij de mosterd vandaan halen: geverfde gezichten, spikes in het haar, stoere houding met de microfoon op het randje van het podium – dit is een The Prodigy-kloon. Visueel hebben ze het puik voor elkaar, allemaal in de cyberpunk-sfeer. De beats en teksten steken er niet direct bovenuit, tot YoungRubbi een nummertje meedoet en onvervalste, flexe Goeree-Overflakkee-flows de toon zetten. Meer bedenkelijk wordt het als ook een schaars geklede danseres de heren komt begeleiden en zelfs aan een ketting over het podium mag tijgeren. Werkelijk? Laten we het erop houden dat Bug hier niet zo goed over heeft nagedacht.

Wat wél in de categorie hard en snel valt, is Soapbox, die aantreedt in een afgeladen Zwarte Ruiter. De Engelse band, onder leiding van een boomlange skinhead (in letterlijke zin dan), is nog nauwelijks begonnen of het bier vliegt al in het rond en de kleine zaal verandert in een sauna. Je hebt even het gevoel eind jaren zeventig in een kroeg in Londen te zijn, als Soapbox liedjes speelt in de stijl van The Clash. Hartstikke leuke show – de gitarist duikt steeds weer het publiek in en de frontman beklimt telkens opnieuw de balustrade – maar muzikaal heeft het in feite niet veel meer om het lijf dan opzwepende pubpunk.

Soapbox drukt wel precies de knoppen in waar een flink deel van het Sniesterpubliek voor lijkt te komen: hard en snel, waar je direct vanaf de start snoeihard op kunt moshen. Dat zien we vrijdagavond overal: Sniester is een plek om wild te dansen, en soms lijkt het wel alsof het publiek daar speciaal voor komt.

Daarvan is geen sprake bij Mould uit Bristol. Het drietal heeft net een puike ep uit met Amerikaans klinkende indie. Soms mathrock, wild en snel als At The Drive-In, op momenten rustiger als Weezer, maar altijd met een goed gevoel voor een popdeun. Mould zagen we een jaar geleden in Rotterdam bij Left of the Dial, en de band blijkt weer gegroeid. Muzikaal een hoogtepuntje op deze avond.

Niet per se snel – nee, hun kenmerk is eerder slepend, met flexibele ritmes – maar wel snoeihard is het Belgische troetelkind Ramkot. Zij spelen de grote zaal van Paard plat, met gemak. Maar hier hebben we dan ook te maken met een intussen relatief grote band. Nou ja, ze zijn met zijn drieën, maar in populariteit zijn zij – door keihard werken, veel spelen en een paar goede platen maken – inmiddels echt wel boven het maaiveld uitgegroeid. Geweldig om telkens weer hun spelplezier te zien en hun versie van stoner in je onderbuik te voelen.

Op het plein speelt intussen Parker Fans en laat weer een heel andere kant zien van het brede aanbod van Sniester: zwoele, funky pop met een knipoog en een snedig randje. Ze staan op het podium waar kort daarvoor het Japanse Electric Eel Shock heeft gestaan. Gelukkig hebben ze geen drummer die het krukje nodig heeft, waarop de drummer van de Japanse band zijn werk – zoals we van ze gewend zijn – deed in enkel een sok om zijn snikkel.

Weer van een geheel andere orde is AK/DK uit Brighton. Twee drummers, die zich ook omringen met de nodige elektronica. Gelukkig zijn ze intussen geëvolueerd van een Slagerij van Kampen-imitatie naar een boeiende, dansbare show. De Engelsen kun je kenschetsen als een Holy Fuck-light. Zij maken meer ‘liedjes’ en mikken niet zo op de trance als hun Canadese tegenhangers. En, het moet gezegd, soms mondt dat uit in flauwe deuntjes. Maar als de twee samen achter hun drumkit kruipen en de nummers voorzien van een percussie-orgasme, dan blijft dat toch prachtig om te zien en te ervaren.

Sniester 2025: snoeihard – en dat weet het publiek, en daar komt het ook voor. In de pit gaat het er soms flink aan toe, maar de sfeer is in Den Haag met dit publiek altijd vrolijk en vriendelijk. Sniester is een festival voor liefhebbers van het alternatieve muziekgenre, die niet per se voorop willen lopen of nieuwe dingen willen ontdekken, maar met elkaar een goede pot muziek willen zien en horen. Den Haag is er weer in geslaagd dat te bieden – met een accent op snoeihard en snel, maar met meer dan voldoende variëteit.

* De redactie heeft geprobeerd te achterhalen wie welke foto heeft gemaakt, maar dat is niet bij alle foto’s gelukt. Het team dat foto’s voor Sniester maakte bestaat uit de volgende fotografen: Parcifal Werkman; Mees Trouwborst; Wouter Vellekoop; Kim Tielemans en Goos Hengeveld.