Wat is er verschenen dat je (ook nog) even moet checken?

Car Seat Headrest – The Scholars
Gezicht van de Amerikaanse band Car Seat Headrest Will Toledo gaat gebukt onder de gevolgen van corona, heeft er complicaties aan overgehouden en lijdt aan longcovid. Dat heeft de band even stilgelegd, maar komen sterk terug met prachtig The Scholars, vol intelligente gitaarpop die de couplet-refrein-conventie ver achter zich laat. Tja, kun je het nog inboeken on ‘indie’ wat de Amerikanen doen? Het voelt alsof je ze daarmee tekort doet. Gewone simpele liedjes, daar doen ze in elk geval niet aan. De lengte van de tracks laat dat al zien: twee nummers klokken ruim 3 minuten, de rest is aanzienlijk langer tot bijna 19 minuten (Planet Desperation). De plaat telt 9 nummers die sterk uiteenlopen in sfeer en tempo: van ingetogen tot noisy en furieus, en soms zit alles gewoon in één nummer verpakt, zoals Gethsemane; een rockopera in bijna 11 minuten. Toch wordt het nooit te ingewikkelde, het blijft ver weg van mathrock. Ook hebben ze de lo-fi-dagen ver achter zich gelaten: de plaat vol en warm. Een plaat om op repeat te zetten en langzaam maar zeker te ontdekken en telkens weer iets nieuws in te ontdekken. (Matador)

Alien Chicks – Forbidden Fruit ep
Tweede ep van Alien Chicks uit Londen, die zich onderscheiden van het grijze gemiddelde met hun postpunk/mathrock met doldwaze jazzy-wendingen. Babe is een mooi voorbeeld en een van de sterkste nummers op de zes liedjes tellende ep. Het start furieus, bijna net zo wild als Tame van Pixies, maar al snel loop je als het ware een nachtclub binnen waar zoete jazz klinkt, om dan net zo makkelijk weer terug te schakelen naar boos gezongen ‘Babe‘! Alien Chicks schotelen je zo een opwindende mix voor die boeit en verrast. (Hideous Mink Records / SO Recordings)

Arcade Fire – Pink Elephant
Laten we niet herhalen wat vele anderen dit weekeinde en de weken hiervoor al meldden over de vrije val van de Canadese band, versneld sinds de onthulling dat ook Win Butler een droeftoeter is. Pink Elephant begint met een track die doet denken aan een sirene. Je zit er dus klaar voor, en dan volgen vooral rustige ingetogen liedjes. Melodieus, niet fout, evenmin opzienbarend. Het titelnummer is een prima liedje, gebaseerd op bas, drums en gitaar. De elektronische weg die Arcade Fire eerder insloeg horen we terug in liedjes als Circle of Trust en I Love Her Shadow (een platte effectieve track, misschien wel het dieptepunt op de plaat). Ga dus zeker even luisteren, want Arcade Fire slaat niet enkel de plank mis op dit nieuwe album. (Eigen beheer)