Toen ik jaren geleden een nieuwe draaitafel wilde aanschaffen, werd me door menen die er wél verstand van hebben, een Thorens aanbevolen. Uiteindelijk met een vriend naar Zwolle om daar een Thorens TD166 MKII op te halen. Een tank van Zwitserse makelij. Degelijk en zowat onverwoestbaar, naar het schijnt. Het ding zag er met z’n behoorlijk gehavende stofkap niet uit, maar technisch was ie helemaal in orde, bezwoer de vriend me. Inpakken dus. 

Nou heb ik er al jarenlang plezier van. Een paar jaar geleden een complete make over laten uitvoeren. Nieuwe stofkap er op, nieuwe arm en element en daarna niet alleen een lust voor het oor, maar ook voor het oog, dat tenslotte ook wat wil. Afgelopen week bleek de draaitafel echter wat kuren te hebben. Eerst merkte ik het nog niet op bij oude albums van Aretha Franklin en Dionne Warwick. Ik ken hun muziek, maar aangezien het werk uit hun vroege jaren betrof, dacht ik eerst dat hun stemmen nog niet helemaal volgroeid waren. Ook bij een lp van Eartha Kitt ging er nog geen lichtje branden, alhoewel ik haar smurfenstemmetje niet echt trok en enigszins verdacht vond. Pas toen ‘the walrus of love’ Barry White plotseling zowat een half octaaf hoger bleek te kunnen zingen, gingen de alarmbellen af. Het toerental klopte niet. Bij wijze van luistertest nóg een lp opgelegd die duidelijkheid moest brengen en het was inderdaad van dattum. 

Nou ben ik niet de eerstaangewezen persoon om te gaan sleutelen aan een draaitafel. Vraag me om iets te doen waar technische handelingen en gereedschap aan te pas moeten komen en ik ben even nuttig als een penis aan een paus. Dus contacteerde ik m’n draaitafeldokter voor een consult. Die bleek onbereikbaar. Dan maar Google geraadpleegd. Op de vraag wat een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn van een verkeerd toerental en een oplossing daarvoor, volgde een duizelingwekkend aantal antwoorden dat m’n pet ruimschoots te boven ging. Zoals: ‘Als het goed is, is de poelie van je platenspeler niet vlak maar enigszins rond afgedraaid. Je kunt de motor in zijn geheel een beetje kantelen door de stelschroeven waarmee de motor aan de bovenplaat is bevestigd te verdraaien. Op deze manier kun je de diameter van je poelie beïnvloeden en daarmee het toerental.’ Ehm… Poelie? Stelschroeven? Diameter? Ik moest even gaan liggen, want het begon me al te duizelen. Geen haar op m’n kalende hoofd dat er aan dacht om hier zelf mee aan de slag te gaan. Het kon echter ook aan een versleten snaar liggen. Ah, kijk! Het verwisselen van een snaar zou me nog wel lukken, zonder daarbij de hulpdiensten te hoeven inschakelen. Dus rap een nieuwe snaar besteld.

Na een paar dagen vinylvrij door het leven te zijn gegaan, toch maar eens gekeken of zelfonderzoek soelaas kon bieden. Het draaitafelplateau eraf gehaald,  wat gefriemeld met de snaar en deze er iets anders op gelegd. Barry White, Frank Sinatra en Kate Bush van stal gehaald en verrek: ondanks de afgelopen decennia opgelopen gehoorschade, klonk het allemaal als muziek in m’n oren en nog wel op het juiste toerental, zo leek het. Hier was een kleine zelffelicitatie op z’n plaats voor het eigenhandig oplossen van het probleem, gevolgd door de zoveelste constatering een ongelooflijke kluns te zijn. Straks valt er nog een nieuwe snaar in de bus ook. Als muzikale prepper ben ik dan in elk geval voorbereid op een crisissituatie, mits de stroom niet uitvalt.

DJ 45Frank