De rookwolken zijn opgetrokken. De strijd is gestreden. Het slagveld ligt er weer rustig bij. The Battle for Record Store Day is weer geschiedenis. Afgelopen zaterdag zag ik oneindige rijen kooplustigen traag door oneindig laagland gaan, op weg naar een favoriete platenzaak. Ik hoorde dat de eerste kopers voor RSD bij één platenzaak reeds om drie uur ’s nachts voor de deur lagen, bang om het object van hun begeerte te missen. Gekkigheid.

Nou zou ik mee kunnen huilen met de wolven in het bos die zeggen dat RSD is verworden tot een commerciële scam, waar een rechtgeaarde muziekliefhebber met een boog omheen zou moeten lopen. Elke dag is immers Record Store Day voor wie het vinyl liefheeft. Of zou ik sympathie kunnen opbrengen voor de sporadische platenzaken die categorisch weigeren deel te nemen aan RSD. En hoewel ik daar heus wat voor voel, zou dat buitengewoon hypocriet zijn. Ook ik heb dit jaar weer enkele RSD releases aangeschaft, want ik zou nog liever het brood uit m’n mond laten stoten dan een plaatje waar ik naar uitkijk aan me voorbij laten gaan. Toch vraag ik me met elke RSD meer en meer af of dit initiatief z’n doel niet voorbij is geschoten. Aanvankelijk bedoeld om de onafhankelijke platenzaak in (voorheen) barre tijden een hart onder de riem te steken en wat extra omzet te genereren, is RSD tegenwoordig vergelijkbaar met de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf, maar dan in het kwadraat en samengepropt in één dag. Platenzaken floreren sinds de opleving van het vinyl ook zonder RSD. Wie al eens een voet zet in een platenzaak, kan zich daar persoonlijk van vergewissen. Natuurlijk wordt die RSD als manna uit de hemel begroet door de neringdoenden, want het zorgt voor een ongekende omzetpiek.

Maar het schuurt, en niet alleen om de soms krankzinnige prijzen die er worden gevraagd voor ‘exclusieve’ uitgaves, de soms zeer beperkte beschikbaarheid van releases en de imho onafzienbare rij brol die er op de markt wordt gebracht. Daarnaast zijn er natuurlijk nog de ‘vrije jongens’ die er een slaatje uit slaan. Wil je een dag na RSD een exemplaar van Ademnood van Linda, Roos & Jessica op de kop tikken – om maar eens een dwarsstraat te noemen – dan mag je daar op Marktplaats en andere fora een veelvoud van de oorspronkelijk verkoopprijs voor aftikken, terwijl tal van echte liefhebbers voor dit Nederlandse kleinood in de kou blijven staan. Een bezoek aan de platenzaak deze week leerde bovendien dat er nog zat RSD spul in de rekken staat, waarvan een deel uiteindelijk in de ramsjbakken belandt of domweg onverkoopbaar blijkt te zijn. ‘It’s the economy, stupid!‘

Een dag na RSD bezocht ik weer de halfjaarlijkse mega platenbeurs in Den Bosch. Ik voel me dan telkens als Charlie die de gouden wikkel van één van Willy Wonka’s chocoladerepen vindt. Oók een soort record store day, maar dan nét effe anders.

DJ 45Frank